vorige week was ik al enkele dagen erg down dus had ik besloten om zondag een ritje te maken met de motorfiets.
Mijn vrouw moest werken en ik had de dag voor mij alleen. Meestal werkt dat hoor, een rustige rit in de Ardennen of de provincie Henegouwen (ik ben Belg weet u wel!).
Toen ik echter een bord tegenkwam met daarop in grote letters "PARIJS", wist ik het: ik zou voor de eerste keer in mijn leven naar de Franse hoofdstad rijden!
Later bleek dat ik geen beter besluit had kunen nemen, onder de Eifeltoren voelde ik de nieuwe energie zo door mijn lijf stromen en alle zwarte gedachten verdwenen als sneeuw voor de zon.

Als een drenkeling

Ergens,
tussen land en water
zwemt hij,
verloren in het niets
daar,
aan de overkant
wacht de veilige haven
hier,
lonkt de diepte van de zee
hij,
verdrinkt
in twijfels.

Zo voel ik mij dus: steeds zwevend tussen droom en realiteit, tussen wat het hart zegt en het verstand. Met als enige zekerheid, het water, simbool voor de liefde, als een oneindige zee, soms kalm en rustgevend en plots alles verslindend.