Vakantie deed goed, maar ik ben je niet vergeten. Helemaal niet. Ik dacht aan je, continu.

Oké dan, je hebt mijn status op facebook geliked. Wat dan nog? Ik weet wel beter. Het is ontzettend moeilijk om in jouw gratie te vallen en hoewel ik het niet 'leuk zou moeten vinden', ben ik maar wat blij met je aandacht. Damn, ik zie je nog steeds graag. En iedereen zegt dat ik je uit mijn hoofd moet zetten, want je bent een slechte jongen, je doet me veel pijn, je houdt niet echt van me... als ze eens wisten hoe fantastisch ik je eigenlijk wel niet vind. En hoe geweldig onze tijd samen was.

Weeeel, het gaat vandaag een stuk beter met me!
Hoewel ik me erop verheugd had je vandaag te zien, is het misschien wel goed dat je er niet was.
Hoe kan ik je anders ooit vergeten?
En weet je, vandaag ga ik uit met vriendinnen en ik denk er niet aan om je uit te nodigen of te bellen of wat dan ook!
Je bent niet welkom, ik zal wel iemand anders vinden. Ooit.
Als je me enkel aandacht kan geven als je daar zin in hebt, moet ik mijn tijd ook niet aan je verspillen.
Ik ga me vandaag gewoon lekker niks aantrekken van wat andere mensen denken!

Was je een illusie? Heeft onze liefde nooit bestaan? Heb je eigenlijk wel ooit van me gehouden?
Continu depressieve gedachtes en pijnlijke herinneringen.
We hadden het goed samen. Wanneer we spraken, voelde ik me geweldig. Heb jij dat dan nooit gemerkt?
Je hebt me geïrriteerd toen ik je had, maar toen je verdween, besefte ik wat ik verloren had.
Ik zag je graag. Doe ik nog steeds.
Ik wacht nu eindeloos op jouw liefdesverklaring, maar dit is geen film en jij bent niet hier.
Ik geef me over.

Lieve jongen met de allermooiste glimlach ter wereld,

ik ben verliefd op je.
Dat weet je, toch?