Hoi!
Gisteren vertelde ik al mijn verhaal. De man waar ik zo van hou heeft een ander! Yak! Wat doet zoiets pijn ondanks mijn keuze om niet verder met hem te gaan (een beetje gedwongen). Vandaag hadden we (halvelings) afgesproken om nog wat spulletjes op te halen... ben lekker ni langs geweest. Heb er wel vaak aan gedacht vandaag... maar ik deed het niet en daar ben ik trots op!! Toch ben ik razend nieuwsgierig hoe het met hem gaat. Het ik-wil-contact-gevoel is zo sterk aanwezig maar de pijn nadien wil ik mezelf besparen. En daarom probeer ik door te bijten. Morgen pintje pakken met een vriend van hem (die gelukkig zeer neutraal is en er zeker niet zal over beginnen). Vrijdagavond moet ik werken en zaterdag gaan we een hapje eten. Zondag is er een familiefeestje en dan ist weer maandag... een nieuwe werkweek voor de boeg. De tijd gaat uiteindelijk redelijk snel. En ik ben ervan overtuigd dat de tijd alle wonden heelt en dat we binnen een paar maanden weer samen kunnen gaan stappen (met zijn meisje erbij en mijn man). Maar nu is het nog zweten, pijn lijden, piekeren en afzien. Ik sla me er wel door en laat me zeker niet kisten door een kerel die beweert me graag gezien te hebben maar na een maand reeds achter andere vrouwen aanloopt.

Ik vrees dat dit een zeer lang verhaal wordt... hoop dat jullie de moed kunnen opbrengen om het te lezen en me niet veroordelen...

There we go...

Ik ben reeds een 10-tal jaar (gelukkig) getrouwd. Mijn echtgenoot is een tamelijk rustig ventje. Enkele jaren geleden werkte ik in een café en kwam daar een andere gast tegen. We lachten en zeverden een beetje en gingen later samen wat drinken. Het klikte echt tussen ons... we gingen samen naar festivals, konden uren zitten praten, gingen veel op stap... kortom ik leefde een gans nieuw leven. Thuis was ik gelukkig... en... ik had er een nieuwe vriend bij... zaaaaalig. Maar al snel werd het meer tussen ons: de smsjes volgden elkaar op, we telefoneerden bijna dagelijks en ik probeerde hem zo vaak mogelijk te zien. Gevolg: het boeltje liep uit de hand. Maar mijn relatie opgeven kon ik niet... ik zag mijn man te graag. En toch kon ik mijn buddieke (intussen lover) ook niet meer opgeven. Ik kende zijn vrienden intussen en het klikte goed, mijn sociaal leven werd zo wat rond hem opgebouwd...