Hi allen, heb 2 dagen geleden mijn verhaal hier gedaan. En moet zeggen dat dat me allereerst enorm heeft geholpen bij het ontrafelen van wat er de afgelopen 2 maanden zich allemaal heeft afgespeeld. Gisteren en vandaag ben ik alleen thuis, mijn vriendin en met zoon zijn voor het weekend weg naar familie en ik wilde wat tijd voor mezelf hebben. Dit doet me goed, merk dat alleen zijn zwaar is, maar geeft me wel de kans om goed over dingen na te denken. Ik merk ook dat als ik alleen ben er een soort rust in mij ontstaat die er niet is als mijn vriendin thuis is. Na alles wat er is gebeurd heerst er een enorme spanning in huis.

Dankzij de adviesen die ik van vrienden maar ook van jullie op deze site heb gekregen, heb ik mezelf een ultimatum gegeven t/m onze zomer vakantie. We gaan in Juni 2 weken met vakantie. Ik wil tot en met die tijd mezelf de ruimte geven om zonder nog een beslissing te nemen wat te doen met mn relatie om eens goed over dingen na te denken, en om nog genoeg leuke dingen te doen met mn gezin en met mn vriendin. Na de vakantie wil ik hier een balans uit opmaken, en als mijn gevoel dan nogsteeds hetzelfde is als nu, zal ik er aan moeten geloven en dan toch de knoop doorhakken en alleen verder gaan. Mijn instict zegt dat ik over dit ultimatum niet moet spreken met mijn vriendin. Ben bang dat ze deze onzekerheid niet trekt. Wat is jullie mening hierover? Voor mezelf houden, of met haar bespreken?

Wat betreft mijn verliefdheid op het 18 jarige meisje. Hoeveel pijn het ook doet, het is op dit moment geen goeie situatie om een nieuwe relatie te starten, moet eerst het ene afronden alvorens te beginnen aan iets nieuws. Dit geeft me de kans om eerst een nieuw leven te beginnen voor mezelf, waarin ik duidelijk voor mezelf kan krijgen welke dingen ik nu in een relatie belangrijk vind.

Hoewel mn verstand me verteld dat een relatie met een meisje van 18 ongeveer 95& kans van mislukken heeft, geeft die 5% me toch een gevoel van dat het toch misschien wel eens ooits iets zou kunnen worden. Ik ga er nu iig niks mee doen, zal proberen om het langs me te laten liggen. En wie weet misschien bel ik haar over een jaar weer op en gaan we iets samen drinken ofzo en ontstaat er nog iets moois.... en misschien ook helemaal niet.

Ik ben een zoon van 2 ouders die een "hippy" levens visie hebben (het zijn geen "hippy's") en van vooral mijn vader heb ik altijd het gevoel gekregen dat de ware liefde je altijd wel vind. Dus als dit meisje de ware is, kom ik haar vast nog wel tegen.... en wie weet.