Hardnekkigheid kent geen tijd. Nooit heb ik mijzelf een slechte student gevonden. Lui, okee, dat bij tijden wel, maar slecht? Dat niet. Gelukkig onderschrijven de cijfers dat die ik voor een gemiddeld tentamen gehaald heb. Die cijfers staan er dan, me breed toe te grijnzen, met een air van "je had eigenlijk ook niet anders verwacht, toch?". Veelal zijn de cijfers niet het produkt van eindeloos lang met mijn neus in de studieboeken zitten, maar eerder van nét wat dieper nadenken over dingen, nét wat dieper graven, nét wat dieper zoeken... De details, die er ook toe doen, soms erg toe doen, zien, en in het juiste verband plaatsen.

Toch lijkt het erop dat er een les is, die ik maar niet geleerd krijg. Een hoofdstuk dat ik keer op keer opnieuw moet lezen en het nog niet begrijp. Want... het verwerken van een verbroken relatie, of beter, van het verlies van een geliefde, is toch een proces? Okee, ik heb begrepen dat het een proces is dat met ups en downs gaat en dat heb ik ook zo ervaren. Een aantal slimme koppen hebben ook eens bij elkaar gezeten en de rode lijn gespot dat er veelal sprake is van een aantal fases in zo'n proces. Ze houden een slag om de arm, door te stellen dat die fases door elkaar heenlopen en dat er eigenlijk weinig concreets over te zeggen is, maar toch.

De grote rode lijn die ik op een gegeven moment spot, is dat het toch zo is dat het begint bij "je heel erg klote voelen" en dat het eindigt bij "je op zijn minst weer net zo gelukkig kunnen voelen als vóór de breuk" (plaats in het middenstuk gaarne ook even de volkswijsheid dat "het tijd nodig heeft"). Ups en downs zitten daar tussenin.

Maar waarom is het toch zo dat na het verloop van tijd, zelfs veel tijd, soms een down nog zo aan kan voelen alsof het om een recente kwestie gaat?

We zijn bijna twee jaar verder straks. Nog maar een paar maandjes. Ik heb haar al lang niet meer gezien of gesproken; straks zo'n anderhalf jaar. Weet feitelijk weinig tot niks over haar; hoe het met haar gaat, wat er in haar leven voorgevallen is, hoe zij dit allemaal ervaren heeft, noem maar op. Het voelt lang geleden en actueel tegelijk. Het voelt lang geleden dat we bij elkaar waren, het voelt lang geleden dat we dingen met elkaar deelden, dat we in hetzelfde huis woonden, dat we 'ons wereldje' hadden. Het voelt lang geleden dat we samen het pad naar de toekomst aan het bewandelen waren.

Maar tegelijkertijd zo actueel... Op dit moment bevind ik mij in een periode dat ik aan het einde van mijn energie zit. Een heel drukke periode achter de rug, vooral vanwege de studie die ik met werk combineer, waardoor ook mijn sociale leven even op een heel laag pitje is komen te staan. Deze periode komt nu bijna ten einde en ik voel me uitgeput, moe... Op het moment dat ik ga slapen en ik zet geen wekker, slaap ik waarschijnlijk bijna de hele dag door om dat vrolijk zonder enig probleem de volgende dag weer te herhalen.

Dat moe zijn en weinig slapen slecht is voor de weerstand, is, naast een volkswijsheid, ook iets wat ikzelf heb ervaren. Melancholie voert hoogtij en de rotte gevoelens van verlies en gemis komen af en toe weer flink steken. Alsof er geen twee jaren voorbij zijn. Alsof ik niet al van een lange weg gekomen ben. Alsof alles wat ik tot nu toe heb geprobeerd, voor niets is geweest. Alsof het hele leven en de hele wereld doorgaat, verandert, maar het enige onveranderlijke dat rotte gevoel is, waarvan ik juist af wil, maar wat al bijna twee jaar zo'n vat op mij heeft, op alles wat ik doe.

Binnenkort ga ik op reis, om een hele goeie vriend van mij te bezoeken. Ver weg, naar een land waar ik al eerder lange tijd gewoond heb. Het land ook, waar mijn relatie met haar ooit begon, omdat we er allebei studeerden. Ik ben daar niet weer teruggeweest nadat zij en ik uit elkaar gegaan zijn - niet bewust, maar het kwam er niet van. Nu dus weer wel. En iets in mij ziet er een klein beetje tegenop. Bang dat de geest van dat land, zoals ik het ervaren heb, aangetast is, veranderd is. Bang voor associaties ook, denk ik, omdat ik daar veel herinneringen met haar heb liggen. Bang voor herinneringen, niet omdat ze niet fijn zijn, maar omdat ze op dit moment vaak nog gepaard gaan met pijn en melancholie.

Ik heb eraan zitten denken om tijdens deze reis op een gegeven moment terug te gaan naar de plek waar het allemaal begon. De vriend die ik daar opzoek, heeft daar vrienden in de buurt zitten aan wie hij me wil voorstellen en ik wil ook iemand opzoeken die ik in die buurt nog steeds ken, als ik daar toch ben. Op dat moment is het al heel dichtbij - misschien dat ik bewust met hem samen eens 'memory lane' op zal lopen. Zo kan ik hem de plek eens laten zien waar ik zo vaak over verteld heb. Misschien dat het ergens goed voor is, want dat heb ik in mijn oplettendheid ook wel een beetje meegekregen.

Maar ergens ben ik over dat laatste sceptisch. Want in buien als deze, voelt het alsof het nooit overgaat, waarschijnlijk omdat het de indruk ook geeft dat het nooit (echt) is weggeweest. En intens blijft het. Dat stemt me dan soms heel cynisch. Net alsof het zo is dat, zolang dit verhaal geen bevredigende afloop kent, de wereld van alle magie ontdaan zal blijven. Heel af en toe, als de weerstand heel klein is, komt deze cynische houding naar mijn smaak net iets teveel aan de oppervlakte en het is me opgevallen dat mensen (die ik dan meestal in zo'n situatie niet erg goed ken) daar soms van schrikken. En eigenlijk begrijp ik dat nog wel ook. Vooral mensen die - naar mijn idee - weten wat de implicaties van de cynische houding zijn. Of nog beter: wat de oorzaak ervan kan zijn.

Het speelt dus weer een prominente rol, in deze periode. Ik denk dat er vast ook verband zal zijn met de grauwe decemberdagen. Dagen die men heeft geprobeerd op te fleuren door de nodige feestdagen erin te plannen - dagen waarin samenzijn met geliefden en familie voorop staat en romantiek hoogtij viert. Dat was ook altijd zo. Het was altijd een periode om naar uit te kijken. Nu is het voor het eerst dat ik ook echt alleen ben met de feestdagen - vorig jaar had ik nog wat met mijn eerste vriendin na M. en dat duurde toen nog maar kort, waardoor ik dat zo destijds niet ervaren heb. Maar ook speelt vast mee dat het met de brieven die ik verstuurd heb weer wat actueel geworden is en het feit dat ik geen reactie heb ontvangen, me heeft doen beseffen dat aan de dynamiek tussen haar en mij in de tussentijd ook niks veranderd is.

De energievretende periode die nu zo goed als achter mij ligt, heeft zo een heel dualistisch karakter: enerzijds voel ik mij heel sterk, omdat ik wederom heb ervaren tot heel veel in staat te zijn met heel weinig tijd, prestaties heb geleverd waar ik best trots op mag zijn, in allerlei opzichten - ook sociaal - gemerkt heb best behoorlijk sterk te zijn, misschien wel sterker dan velen om mij heen. Dat zijn niet de kanten waar ik doorgaans op deze site over praat, omdat hier vooral de keerzijde van het vorige naar voren komt: de zwakte, de achilleshiel, het gevoel dat ik nog altijd voor M. koester, de wijze waarop dit me bezighoudt, het gevoel los te moeten komen, dat eigenlijk niet te willen en dat ook niet echt goed lijk te kunnen, terwijl er geen andere optie is die me echt rest.

Het voedt de postmodernistische romantiek soms wel. Te midden van de grauwe feestdagen, met alle frivoliteiten om je heen, je heel sterk neer te kunnen zetten, als iemand die van alles doet en kan en die er altijd voor iedereen is maar van wie desondanks geen misbruik gemaakt wordt, maar van wie men over het algemeen niet weet wat er van binnen aan de hand is... Verdriet en gemis, melancholische gevoelens vanwege een verloren geliefde.

Tijdens en ook kort na mijn relatie kreeg ik wel eens te horen dat ik zwaar op de hand was. Als je mijn stukjes op deze site zou lezen, zou je dat wellicht zonder meer beamen - maar echt recht aan de realiteit doet het niet. Het is waar dat ik veel moeilijk gedaan heb in mijn relatie over dingen waarvan ik het me nu niet meer zou kunnen voorstellen - maar ik was ook jong en naief en moest leren. Dat was waar het 'zwaar op de hand zijn' destijds vooral om ging - niet om postmodernistisch romantisch gemijmer van dit kaliber. Dat doe ik eigenlijk vooral op deze site en daarbuiten slechts als de sfeer ernaar is en het om onderwerpen gaat die de melancholie in de hand werken. De redenen waarom ik destijds zwaar op de hand kon zijn, hadden vooral te maken met onzekerheid. Een factor waar ik gelukkig niet meer zo mee behept ben, daar hebben de afgelopen kleine twee jaren gelukkig dan wel weer voor gezorgd. Eén van de vele factoren waarvan ik het gevoel heb mij allang te hebben ontdaan. Maar zo zijn er zoveel meer. Ik weet dat; zij niet. Ook dat voedt de melancholie - het gevoel hebben dat het allemaal anders zou kunnen zijn als zij alles zou weten. Maar zoals ik in mijn vorige blog al schreef: dat kan niet door slechts het overbrengen van woorden. En zo blijft dat een mogelijkheid die vooralsnog is uitgesloten.

Het is denk ik een beetje een verkruimeld en wat onsamenhangend verhaal geworden, maar ik moest even weer wat kwijt, zo laat op de woensdagavond. Met verve mijn langste dag qua activiteiten en ik heb ook gemerkt dat het de laatste tijd veelal de woensdag is dat het allemaal wat meer toeslaat dan anders. Ik ga zo maar doen wat ik misschien twee uur geleden al had moeten doen: slapen. En het zou fijn zijn als ze niet - zoals ze de afgelopen tijd naar mijn smaak weer net wat teveel doet - weer in mijn dromen komt spoken om mij te voeden met allemaal beelden van hoe het zou kunnen lopen, die per definitie heel positief gekleurd zijn, waarna ik wakker word met een kater in de wetenschap dat het er niet op lijkt dat die dromen ooit werkelijkheid worden.

Als zelfs Marco Borsato al weet dat de meeste dromen bedrog zijn...