Ondanks al mijn goede voornemens om geen contact op te nemen heb ik gister in dat opzicht toch gezondigd. Ik heb berichten gestuurd en zij antwoordde en uiteindelijk gevraagd of we konden bellen erover. Dit deed ze en het was een fijn gesprek, uiteindelijk heeft dit 45 minuten geduurd. We gaven beide aan dat het rot zou zijn om op te hangen, ik zei dat ik me door het gesprek een stuk beter voelde (dit was ook zo) en ik het nu een beter een plek kon geven. Dat ik haar keuze accepteer en hoop dat we in de toekomst nog contact kunnen hebben en een keer wat gezelligs kunnen doen, dit echter pas wanneer we hier beide klaar voor zijn. Zij vond het fijn dat ik het zo goed oppakte en vond het erg fijn het weer op te pakken als de tijd daar is, omdat we het goed met elkaar kunnen vinden.

Na het gesprek voelde ik mij echter weer klote, ik had haar bedankt voor het fijne gesprek dat we hadden, en heb gezegd dat ik me weer rot voelde. Zij reageerde hierop dat dat erbij hoort en het echt wel goed komt, ik stemde daarmee in. Uiteindelijk lag ik in bed klaar om te slapen, het slechte gevoel was weer weggetrokken. Toen een sms van haar (2 uur later), ik denk aan je voel me er rot onder eigenlijk constant een “down” gevoel. Dat het beter is geen contact te hebben maar ze dit wel heel moeilijk vond. Ik zei dat dit echt wel goed komt met de tijd en we dan gewoon een keer wat leuks kunnen doen en wie weet wat het ooit weer brengt. Daarbij beide gezegd dat we beide toch niet toe zijn aan iets met een ander ondernemen dus daarover zorgen overbodig zijn.

Al met al ging ik met een redelijk gevoel slapen, ik kan het met momenten accepteren dat het over is, hoe vreemd de reden voor mij ook is en hoe onnodig het ook lijkt. Het telefoongesprek was in die zin fijn maar daar moet het bij blijven, nu even echt geen contact meer en echt beginnen aan het verwerken! Opstaan ging ook wel, tuurlijk voelde ik me rot en droomde ik van haar, maar ik ben vandaag gewoon naar het werk gegaan en ga gewoon trainen. Uiteraard dwalen mijn gedachten af naar het verdriet, maar niet meer naar mogelijkheden om te redden wat niet te redden is.

Ik hoop dat het oppakken van alle dagelijkse dingen, wat een rot gevoel daar dan ook bij komt kijken (dit gevoel heb je thuis ook) de juiste manier is om eruit te komen. Ik hoef voorlopig niks, niet van haar niet van een ander. Af en toe een duwtje in de rug en zelf weer gelukkig worden, dat is mijn doel en ik hoop daar zo snel mogelijk te komen.