Yep..dag 36. De afgelopen twee weken is er heel wat gebeurd en begin ik te begrijpen waarom alles zo is gegaan zoals het de duur van onze relatie is gegaan.
Zo eens in de 3 maanden komt mijn nu inmiddels ex-schoonzus (aangetrouwd) voor een meiden-avond bij mij logeren. Lekker eten, wijntjes, kletsen, tot diep in de nacht. Zo ook twee weken geleden. Ik vind het erg fijn dat er toch iemand van de ex-schoonfamilie contact met mij blijft houden.
Het gespreksonderwerp ging al snel over hem. Ze vroeg mij of ik wist dat er een aantal leden van de ex-schoonfamilie autistisch is, waaronder hij.......nou, nee dus....Twee andere vriendinnen hadden mij ook al eens tussen neus en lippen door dat hij best autistische trekken heeft. Zij herkenden de signalen omdat zij deze stoornis van nabij kenden, van familie. Mijn ex-schoonzus herkent autisme vanuit haar werk.
Ik kon mijn hoofd er eigenlijk niet bijhouden, en ik ben gaan lezen, lezen, lezen. Want ik herken de signalen van autisme totaal niet. Hij heeft wel heel erg veel kenmerken van het syndroom van asperger, echt veel. Mijn dagboek erbij houdend waarin ik zoveel conflicten, verschillen en vooral verbazingen heb beschreven van de afgelopen 8 maanden. Gelukkig dat ik deze heb. Heel veel kwartjes vallen nu op zijn plaats, nu begrijp ik dus pas waarom alles zo is gegaan onze hele relatie lang. Hij kan gewoonweg niet anders.
En dan ga je piekeren..zou hij het zelf wel weten? Had ik het van te voren geweten, wat had ik dan gedaan? Zou ik dan gekozen hebben voor eenzame relatie? En hoe erg is het? Dat hij geen warmte kan geven, maar ook niet kan ontvangen? Ja, nu snap ik de twijfels die hij heeft, zijn leven lang al. Terugkijkend in mijn dagboek, vertelde hij afgelopen maart nog dat alles in zijn leven aan een zijden draadje hing....ik heb het niet begrepen, maar nu snap ik het.
Afgelopen week vroeg hij per email of we konden afspreken. Hij zou het fijn vinden mij weer eens te zien, te horen hoe het met mij gaat of het mogelijk is om een bepaalde vorm van vriendschap te kunnen hebben met mij.
Hoe erg ik hem ook mis, hoe graag ik hem ook wil zien...ik ben al bij dag 36...en zolang ik de dagen nog aan het tellen ben, zolang hij nog in mijn hoofd en in mijn hart woont, ga ik niet het risico lopen om weer te kelderen naar dag 0. Al 36 dagen hem niet gezien, zijn stem niet gehoord...Even doorzetten, volhouden en mezelf er doorheen trekken, zolang het nodig is, voor mezelf en hoe moeilijk ook..liefs, G