Ik kan alleen maar huilen, al die tijd gaf hij mij al zijn liefde deed alsof we voor altijd bij elkaar zouden blijven en zei zelfs dat als het ooit over zou gaan, dat ik zo door zou kunnen gaan met mijn leven.Het omgekeerde is gebeurd.
Ik heb hem gisteren gesmeekt om te komen ik kon het gewoon niet laten.Hij kwam uit medelijden door mijn gehuil.Hij voelde zich schuldig dat hij mij zo achter had gelaten.Hij gaat echt weg naar australie zomaar opeens.Het is zijn droom en ik mag niet mee, ik mag niet na een half jaar komen.Opeens is zijn liefde weg voor mij.En ik begrijp er helemaal niks van ik was de steen met het muurtje en hij was de emotional boy.Maar de wereld is omgedraaid ik ben van de sterke de zwakke geworden.Terwijl hij beweerd dat ik hem heb leeggezogen.
Hij kon dit weekend al heerlijk stappen en vertelde me in geuren en kleuren dat hij zo leuk met een meisje had gepraat de hele avond.Nee moet je vooral zeggen als ik zoveel verdriet heb.
Ik maak ook mijn hele hoofd gek verschrikkelijk stel hij gaat met een ander.Maar eigenlijk maakt het al niet meer uit, hij komt niet meer terug en ik moet dit gewoon accepteren hoe moeilijk het ook zal worden.
Probeer maar tegen mezelf te praten maar dan ben je net lekker beetje opgevrolijkt stap je in de auto en ja komt net weer dat lied wat hij altijd zong.
Oh en dan zit je weer zo hard te huilen.Ik heb medelijden met mezelf maar het moet stoppen, daarom schrijf ik het hier maar van me af, wie weet word dit ook nog een bestseller en was het verdriet toch niet voor niets.
Ik moet mezelf postitief maken, vandaag voor eerst gaan douchen en aangekleed was 4 dagen totaal verdoofd, lekker make up opgedaan zo ik herkende mezelf niet meer bijna, ik had zulke wallen van het huilen.Nu moet ik mijn dag doorkomen, net terug samen met hem van de reis uit europa geen werk en al mijn geld op.De moed om werk te zoeken is zo moeilijk ik kan mezelf niet daarvoor bij elkaar rapen.
Ik moet nu afleiding gaan zoeken.