Het is al weer een aantal dagen geleden dat ik voor het laatst iets op papier gezet heb. Wisselende dagen zijn er gepasseerd. Dagen waarop ik het helemaal niet zag zitten maar ook dagen waarop ik voorzichtig een stapje in de tunnel kon zetten. Wat ben ik blij en dankbaar voor mijn familie en vrienden om me heen. Ik zal zelf de stapjes moeten zetten maar ik voel me wel erg gesteund.
In de afgelopen week een heel vervelend telefoongesprek met mijn ex gehad. Hij laat mij heerlijk zitten met een aantal financiele zaken en voelt zich ook niet geroepen om zijn aandeel in dingen te betalen. En juridisch gezien heb ik geen poot om op te staan. Hij is vreselijk tegen me tekeer gegaan en hij vond dat ik maar blij moest zijn om de manier waarop hij met mij omgaat. Het probleem is echter dat hij geen enkele verantwoordelijkheid neemt en alles op mij afschuift.
Ik vind het zo moeilijk om hem zo mee te maken, zo ken ik hem niet. We zijn zo'n 3 jaar samen geweest en ik vraag me nu echt af wie hij werkelijk is. Ik weet het niet. Ik mis zijn persoonlijkheid die ik kende heel erg, ik mis ook mijn maatje maar ik vraag me werkelijk af of hij al deze pijn en verdriet wel waard is. Na dat bewuste telefoongesprek is er echt iets in me geknapt. Ik was achteraf zo blij met het face to face gesprek wat we hadden waarin hij zei het ook allemaal niet zo te willen en de liefde voor mij graag weer terug zou willen krijgen. Maar ik weet nu niet meer wat ik moet geloven. Hij heeft me sowieso een half jaar lang 'voorgelogen' en daar heb ik ook niets van gemerkt. Wat ik wel weet is dat het allemaal extra verwarrend is en dat het me extra pijn doet.
Verder ben ik wel weer dingen aan het oppakken. Ik werk weer, ik woon weer in mijn eigen huis, ik ben aan het nadenken hoe ik het huis verder af wil maken, ga naar activiteiten van de kerk, doe dingen met vriendinnen etc. Toch is het allemaal zo 'kaal'.
Maar ik heb op dit moment wel de wil om de tunnel in te gaan!