De verschillende fases…

Fase I
Na 4 jaar wordt je opeens aan de kant geschoven … Het was nog net geen ‘pakje sigaretten halen op de hoek’ maar daar kwam het praktisch wel op neer… Helaas was dit al de derde keer en bij het openen van de voordeur heb ik hem gewaarschuwd ; als je nu gaat dan is het echt over! En zo geschiedde… Uiteraard kwam er weer spijt van zijn kant, maar ditmaal heb ik volgehouden… een enorm diep dal heb ik bewandeld. En dan komt de 1e fase… Dit noem ik de fase van ‘mixed emotions’… verdriet, twijfel, boosheid, teleurstelling, rouwen, gemis… En nog wel 1000 gevoelens spelen door mn hoofd, maar vooral mn hart... 3 maanden lang heb ik mezelf ‘opgesloten’ ... bijna apatisch kwam ik de dag door, om ’s avonds de hele avond te gaan zitten janken… Maar dan … het huis wordt steeds schoner, de mensen om me heen komen weer wat dichterbij en ik voel dat ik mezelf een schop onder mn kont moet geven en er weer eens uit moet gaan… En dat ging super, want de eerste de beste stapavond beviel dermate goed dat het smaakte naar meer… Zeker met al die aandacht van het mannelijk schoon.. dat doet me goed.. In het begin voel ik me nog schuldig en denk … stel dat ik hem verdriet doe .. en dat doe ik want hij heeft natuurlijk weer eens spijt van het ‘pakje sigaretten’… maar terugkruipend in dat verdriet wat hij mij heeft aangedaan kan het me weinig meer schelen ….

Fase II
Deze noem ik : “de nieuwe wilde haren fase”…. Ik weet natuurlijk niet hoe het zit bij mensen die al wat ‘ouder’ zijn, maar op mijn leeftijd (27) is er genoeg te stappen als je in Rotterdam woont… Ik merk dat ik heel gemakkelijk nieuwe mensen leer kennen.. pak oude contacten weer op en sta open voor alles en iedereen… ik werk me een slag in de rondte, mijn sociale leven kan ik amper bijhouden en de energie giert door mijn lijf … niets en niemand houdt mij nog tegen en ik moet en zal genieten!!! Het leven lijkt een groot feest… zo nu en dan krijg ik het nog te kwaad bij dingen die me echt confronteren met de man die me verliet… Een avondje met ‘gezamelijke' vrienden (die nog wel allemaal bij elkaar zijn) doet dan de tranen wel weer rollen als ik alleen in de auto zit onderweg naar dat lege bed.. maar dan zeg ik tegen mezelf in de spiegel ; ik ben mooi, ik ben geweldig, mijn leven zo is heerlijk en ik ga er weer voor .. Zo ga ik maanden vol enthousiasme door.. De spontaniteit, de makkelijkheid waarmee ik afspraken kan maken, het gevoel van vrijheid … Dat heb ik nog nooit zo ervaren … Maar dan ….. kom je iemand tegen … iemand die je in 1 keer van de aardbodem wegblaast en zo regelrecht de hemel in stuurt…. En dan denk ik bij mezelf … hallo?! Dit was niet de bedoeling!!! Ik heb het prima naar mn zin zo in mn eentje…. Wat moet ik hier nu mee… als dan blijkt dat hij datzelfde heeft en hij zich nog maar net in Fase II bevindt dan komt bij mij van alles los... Ondanks alles had ik toch wel zin had in zo’n verliefd gevoel!!!! En dan valt de baksteen 2 x zo hard.. De emoties die ik nog maar net heb ‘weggewerkt’ , die komen in 1 klap weer terug … toch gek … ze waren toch weg?! Ik snap er niets van … maargoed .. het leven komt niet nogmaals 3 maanden stil te liggen, want ik weet : Ik ben leuk, ik mag er zijn, ik ben een geweldige vrouw… want zelfvertrouwen krijg ik wel nu ik alles ´alleen´ doe.. das 1 ding wat zeker is .. Dus het vrijgezellige leventje gaat gewoon verder … hoewel … gewoon …. Er is meteen maar een nieuwe fase aangebroken…

Fase III
Daar bevindt ik me nu in … Het is een gekke fase.. ik kan m ook nog niet benoemen eigenlijk… Het leven is nog steeds fantastisch, gezellig, spontaan, maar er ‘mist’ iets…. Mn enige vrijgezelle vriendinnetje krijgt weer een vriendje.. de rest wordt of is zwanger en is getrouwd, of staat op het punt dit te doen en dan komt er een soort gevoel van ; en ik dan?! Want ondanks alle aandacht van dat mannelijk schoon zit er tot op heden nog geen ‘husband’ material bij hoor … mijn kritische blik wordt steeds kritischer en het lijkt wel alsof de mannen die me benaderen alleen op zoek zijn naar een verzetje wat ze thuis niet (meer) krijgen of last hebben van zogenaamde ‘bindingsangst’… en als ze me dan leuk vinden en redelijk ‘passen’ in het ‘plaatje’, dan is het mn type niet … en tja .. het oog wil ook nog wat natuurlijk! Enfin … hier kan ik nog niet veel over schrijven … ik merk alleen dat ik erg ‘zoekende’ ben momenteel… Weet nog niet waar ik dan naar zoek, maar het lijkt verdacht veel op een man… de ideale man misschien wel … ohnee ; die bestaat niet.. oke ; een man dus! Als ik ergens volledig uit mn dak sta te gaan, dan zijn mijn ogen continu op zoek… naar die speld in de hooiberg.. En als dan blijkt dat er echt niets bij zit ; dan wil ik naar huis en bekruipt mij het gevoel dat ik ze daar toch echt niet ga vinden …. Het gevoel van ; wat doe ik hier in dat rokerige, lawaaierige, donkere hol.. ik ga mn bed in ; morgen fris en fruitig op het terras, want misschien zit daar wel wat …. Oke .. ik heb het gevonden… het is de ‘zoek fase’… Niet alleen husband material wordt gezocht, maar ook het zoeken naar ‘hoe wordt ik alleen gelukkig’ … want tja … het is natuurlijk niet gezegd dat ik binnen deze fase een leuke vent aan de haak sla … Niet dat ik de hoop heb opgegeven… die vent die komt er wel, maar misschien is het toch beter om deze fase even af te wachten .. gezien het niet onbelangrijk is om te merken dat ik daadwerkelijk ‘alleen’ gelukkig kan zijn… en dan heb ik het niet over gelukkig door middel van feesten en beesten … daar wordt ik best gelukkig van, maar kan er niet mn hele leven op teren natuurlijk .. Nee.. het gaat mij om het innerlijke geluk en vooral de innerlijke rust …. Want die heb ik momenteel niet … zoeken betekent ; geen rust .. En rust betekent geluk …

Bovenstaande drie fasen gelden voor een tijdsbestek van 11 maanden …