mijn eerste gesprek sinds 4 maanden...algemene conclusie volgens hem zijn we niet uit gebrek aan liefde uit elkaar gegaan maar door stressomstandigheden die onze relatie domineerde... maar hij heeft iemand anders, met als gevolg een heel hoop gemis, verdriet,... het besef is er maar ik bezwijk er gewoon aan, ik ben op ik verloochen alles al gedurende 4 maanden en nu ben ik op, letterlijk op... ik kan niet meer, alles spookt door mijn hoofd: ik wil bij hem zijn maar ergens ook weer niet...hoe dubbel kan het wel allemaal zijn

Ondertussen heb ik zelf iemand leren kennen maar weet ik nie of ik van die persoon hou... iedereen pusht mij in die richting en telkens kan ik nie anders dan mijn ex voor ogen houden, iedereen vind dat ik moet groeien in een andere relatie en niet meer hoef te denken aan mijn ex en telkens als ik hen geloof crash ik letterlijk... iedereen heeft commentaar en van daar dat ik gewoon alles verzwijg.

ik besef dat ik het allemaal moet beginnen plaatsen want geloven in een nieuwe toekomst met mijn ex, zou veel te mooi zijn( al zou ik echt wel willen...)Het gesprek met mijn ex heeft me echt alles doen beseffen en net dat maakt het allemaal zo beangstigend, we waren ergens 2 vreemden maar met die ene blik in onze ogen van onoverwinnelijke liefde terwijl het allemaal nie mag... terwijl iedereen er tegen is, kan ik nie anders dan bezwijken