Ik ga voort met mijn levenswandel, en HOEF niet langer op mijn tenen te lopen om te voorkómen dat ik mijn meest dierbare kwets! [EDIT 18:49] Hoe goed mijn bedoelingen ook zijn; alles wat ik doe kan goed overkomen, en met elke stap die ik neem, bestaat de kans dat het fout overkomt. Zo gaat het in de wisselwerking tussen mensen. Ik ben ik, en de ander is de ander. Als ik ondanks mijn be-DOEL-ingen klappen krijg, is het mijn eigen taak om mezelf bij elkaar te rapen, niet die van de ander.

Nu de zaken tussen mij en mijn ex helemaal helder zijn, of liever gezegd: nu de AFWEZIGHEID VAN zaken tussen mij en mijn ex helder zijn voor mij, kan ik steeds meer leven alsof ik voor 90% rekening hoef te houden met mezelf. Objectief gezien zou men denken dat dat een jaar geleden ook mogelijk was, maar goed: je voelt je zoals je je voelt, en met aanrommelen met je gevoelens en het proces, door vallen en opstaan, kom je toch in de situatie waar je wilt zijn: ik kan met mezelf leven en ben niet bang om rare sprongen te maken om me te bewijzen aan degene met wie ik intiem ben met als grote risico dat diegene negatief reageert (of erger nog: ongeroerd blijft). Zo gaat het leven nou eenmaal, als je in andermans gezelschap verkeert.

Fok die Sofie. Ik ben bot geweest, afgelopen jaar, maar ik heb OOK goeie dingen geschreven, en zij legde de nadruk op de negatieve dingen. Ik heb haar een goed 2008 gewenst, tegen haar gezegd dat ik haar als persoon echt waardeer, ik heb haar geschreven "doe jezelf en mij een lol, en laat onze toekomstige ontmoetingen nou niet aan het lot over" en "jij hebt OOK in de hand hoe het in de toekomst tussen ons loopt" maar ze kon niet eens het fatsoen opbrengen om zelf contact met mij op te nemen over de nieuwe relatie die ze toen al had. Daar moest eerst een maand overheen gaan, en ik hoorde het via een vriendin. Pas later hoorde ik via een andere vriend van me, TERWIJL IK BEZIG WAS MIJN GEVOELENS VOOR HAAR IN EEN BRIEF TE ZETTEN, dat zij al maanden een serieuze relatie had! Nee, als het zo gaat: dan maak je mij echt niet wijs dat het voor haar echt was tussen ons.

Haar verwachtingen over onze relatie kwamen niet waar, en die van mij ook niet. Dat ze het een poos nodig heeft om afstand te nemen om zichzelf bij elkaar te rapen, dat snap ik. Maar dat ze vervolgens niet eens de moeite kan opbrengen om mij te vertellen welke weg ze is ingeslagen, rijmt niet met dat ze het een mooie tijd vond met mij, dat ze het echt vond. En dan denk ik ook van: als ze werkelijk zeker is over haar huidige relatie, waarom vindt ze het dan moeilijk om mij daarover te vertellen? Nee, dan moet ze ook geen masker opzetten alsof ze weet wat ze wil, dat werkt alleen maar verwarrend en frustrerend. Ik heb het haar proberen duidelijk te maken dat ze hiermee verkrampt, dat het goed voor haar is als ze problemen op een meer ontspannen manier aanpakt, maar ze kreeg het gevoel alsof ze zichzelf en haar herinneringen aan onze relatie moest verdedigen.

Ik wil duidelijkheid voor mezelf, en die heb ik nu. Weet nu wat het is om mezelf bij elkaar te rapen als het tegenzit, en dat werkt voor de rest van mijn leven alleen maar in mijn voordeel. Ik bouw mijn eigen leven op, sla mijn eigen weg in. Ik zie wel wat er op mijn pad komt, ik blijf in balans en dapper doorgaan met mijn eigen bezigheden. De enigen met wie ik nu rekening hoef te houden, zijn de mensen met wie ik te maken heb bij mijn werkzaamheden. Bij dat soort relaties draait alles om duidelijke communicatie en wederzijds vertrouwen, precies de thema's waarmee ik bezig wil zijn. De ervaringen na de breuk hebben mij geholpen opener in dat soort relaties te staan en oprecht (en RECHTOP!) te blijven terwijl ik ruimte inneem.

Gelukkig ben ik niet langer intiem met een ander, het leven is al een chaos: ik HOEF niet langer op mijn tenen te lopen om te voorkómen dat ik mijn meest dierbare kwets, ik ga voort met mijn levenswandel!