Gister ben ik al een kijkje wezen nemen op deze site en heb toen ook een kort berichtje geplaatst... Ook vandaag heb ik veel verhalen gelezen en heb nu het gevoel dat ik eraan toe ben om mijn eigen verhaal te vertellen.

Om te beginnen heb ik het gevoel dat ik dit alleen kan wanneer het nacht is of althans wanneer het buiten donker is, op dit soort momenten krijg ik namelijk een weerspiegeling om me heen die mij doet denken aan hoe donker mijn eigen leven er op dit moment uitziet. Overdag wanneer ik wakker wordt en zolang het licht is, dan gaat het eigenlijk wel redelijk, zolang ik mijn gedachten dan tenminste verdring.

Op jonge leeftijd heb ik een jongen leren kennen, waar ik in eerste instantie niet verliefd op was. Eigenlijk had ik toen een veel te leuk leven met veel vrienden om me heen en had ik niet eens aan een vaste relatie gedacht. Dit is nu inmiddels iets meer dan vier jaar geleden. Deze jongen mijn ex dus kwam nadat we toch een keer hadden gezoend mij een paar keer opzoeken en ik hem andersom ook. Toch had ik nog steeds het gevoel dat ik geen relatie met hem wilde, omdat ik te veel genoot van mijn eigen leven. Maar ja uiteindelijk kwam het er toch van en kregen we een relatie. Ik kan niet zeggen dat ik geweldig enthousiast was, omdat ik er niet zeker van was.

Toch werd het allemaal steeds serieuzer en begonnen we steeds meer van elkaar te houden. Ik kan zo gek niet bedenken wat hij allemaal voor mij over had (alles eigenlijk)... Ik merkte dat ik steeds minder tijd kreeg voor mijn vriendinnen, met name ook omdat mijn ex en ik ongeveer 90 kilometer van elkaar vandaan woonden. Dus in de weekenden waren we bij elkaar en vooral bij hem. Na een paar maanden, heb ik er en punt achter proberen te zetten, omdat ik mijn leven daar waar ik woonde niet op wilde geven. Ook had ik mijn twijfels over of hij wel de ware voor mij was.

Mijn ex kon dit niet begrijpen en heeft er toen alles aan gedaan (met name ontzettend liefdevol zijn), om mij ervan te overtuigen dat hij van mij hield en dat we samen gelukkig zouden worden. Hij stuurde mij lieve kaartjes en vertelde mij hoe moeilijk het voor hem zou zijn, als ik niet met hem verder zou willen.

Ik weet niet waarom, maar ik heb toen de keus gemaakt om bij hem te blijven, ik voelde oprecht dat ik van hem hield en dat dit wederzijds ook het geval was. In de tijd dat het even uit was, was ik er altijd voor hem en ik luisterde naar zijn gevoelens, ik wilde hem niet kwetsen en ook geen pijn doen. En eigenlijk wilde ik ook niets liever dan met hem verder, maar ik had gewoon angst om mijn leventje dat ik als alleenstaande leefde op de geven.

Achteraf was ik ontzettend blij dat hij zo'n doorzetter was en dat hij voor mij bleef vechten, want nadat ik deze dip had gehad, besefte ik eigenlijk hoeveel ik van hem hield en hoe belangrijk hij voor mij was.

Ik heb toen oprecht voor hem gekozen en ik was zeer gelukkig met hem.

Na ongeveer twee jaar, toen we nog beiden aan het studeren waren, zijn we samen gaan wonen. Dit was echt het toppunt, ik was ongelofelijk blij en ook hij liet mij merken dat hij gelukkig was. Ondanks dat we zo verschillend van elkaar waren, had ik het gevoel dat we elkaar goed konden aanvullen en dat dit juist de kracht van onze relatie was.

Na ongeveer een jaar samen te hebben gewoond, merkte ik dat er iets ging veranderen. Ik ben behoorlijk perfectionistisch ingesteld en mijn ex echter is dat wat minder. We kregen veel ruzie over het huishouden, maar verder hadden we het enorm naar ons zin met elkaar. We knuffelden altijd wat er ook aan de hand was.

Toch kreeg ik op een gegeven moment het idee dat hij express dingen na liet, om mij van streek te maken. Naar mijn idee had hij er niet zo veel zin in, maar durfde dit niet te uiten.

Telkens wanneer ik dan boos op hem werd, dan zij, hij zie je wel het heeft geen zin meer. Ik heb van alles geprobeerd om met elkaar te blijven praten, maar zelf hier had hij geen behoefte aan.

Op een gegeven moment ongeveer een half jaar later besloten we samen dat het beter was om voorlopig even niet meer samen te wonen. Ik deed dit omdat ik oprecht van hem hield en al het mogelijke wilde proberen om hem zijn tijd en vrijheid te geven, waar hij volgens eigen zeggen naar verlangde. Hij zij ook tegen mij, er veranderd verder niets, maar als we willen dat het beter gaat, is dit nu wel de beste oplossing (dus even niet meer samen wonen). Ik vond dit heel erg moeilijk, maar ik wilde hem niet kwijt.
Dit is denk ik hetgeen wat mij nu heeft genekt, na ongeveer 3 maanden, zag ik hem een paar weken niet... Hij had een andere baan en volgens eigen zeggen had hij het erg druk.

Ik voelde al nattigheid, maar was zo bang om hem te verliezen dat ik er niet over durfde te praten.

Ik vroeg toen nog op MSN aan hem of er misschien iets aan de hand was en hij vertelde mij toen via MSN, naar vier jaar lief en leed te hebben gedeeld dat hij er geen zin meer in had.

Dit was in april van dit jaar, op dat moment dacht ik echt dat ik de vloer onder mijn voeten niet meer voelde en ik kon niet geloven, dat de persoon waar ik zo van hou, dit op deze manier kon doen.

Ik ben een persoon die stevig in mijn schoenen staat en weet goed dingen in het leven te handelen, maar dit werd me te veel.

Toch zij hij dat hij gewoon vrienden met mij wilde blijven en ik was zo wanhopig, dat ik natuurlijk niets liever wilde en daar mee in heb gestemd. Ik dacht nu hij zich niet meer verbonden voelt, zal hij mij misschien weer van een andere kant kunnen bekijken en beseffen dat hij van mij houd. Ook dit was achteraf weer een uitweg voor hem, om niet hard tegen mij te zijn, want elke vorm van contact dat we hadden, was van mijn kant en hij liet steeds vaker doorschemeren dat hij toch eigenlijk niet zo veel tijd voor mij had.

Ik was de wanhoop nabij, maar ging toch verder met alles wat ik verder deed in het dagelijks leven. Ik heb een drukke studie en daar zat veel energie in. Toen werd het juli en ik had vakantie van school en toen is het allemaal misgegaan. Ik kwam tot rust van school en besefte eigenlijk wat er allemaal is gebeurd... Ineens had ik door dat ik nu nog maar alleen ben in ons huisje, dat de liefde van mijn leven was verdwenen en dat ik mijn vader was verloren. Mijn vader is begin dit jaar overleden...

Deze hele maand juli, leef ik als het ware in een hel en zie alles voorbijkomen wat ik ben verloren?¢‚Ǩ¬¶

Toch heb ik de afgelopen maand mijn ex een paar keer gezien en ik heb hem laten weten dat ik van hem hou en hem eerlijk verteld dat ik het heel moeilijk heb met alles, nu ik ook besef wat er allemaal is gebeurd.

Aangezien we in mijn ogen vrienden waren (zoals hij zelf aan had gegeven), vond ik het fijn om met hem er over te praten. Over hoe mijn leven op dit moment is en hoe ik mij voel.

Maar alweer werd ik teleurgesteld, hij vertelde mij dat hij mij niet kan helpen, dat ik het zelf moet doen en als het even zou kunnen, was het beter om elkaar voorlopig even met rust te laten...

Ik moet eerlijk bekennen dat toen ik om zijn aandacht en aanwezig vroeg begin deze maand, ik oprecht niet de intentie had om hem op deze manier terug te krijgen, ik wilde alleen maar dat hij er voor mij was af en toe, zodat ik mijn hart bij hem zou kunnen luchten.

Maar aangezien hij dit heeft laten afweten (oprechte vriendschap), kwamen juist de gevoelens naar boven van verliefd zijn en hem terug willen als partner. Op dit moment weet ik dus niet zeker of ik hem echt terug wil, of dat ik hem gewoon mis en eigenlijk nodig heb.

Eigenlijk snap ik gewoon niet dat hij zo bod tegen mij kan doen, na alles wat we samen hebben meegemaakt. Hij hoeft mijn geliefde niet te worden, ik gun hem zijn geluk in het leven, waarin hij ook daadwerkelijk gelukkig zal kunnen zijn, zoals hij dat op zijn eigen manier wil, maar ik kan niet begrijpen dat hij mij laat zitten als ik mij emotioneel zo zwak voel.

Op dit moment is mijn ex alleen maar aan het feest vieren en dit heeft hij ook al een paar keer wel kenbaar gemaakt. Alles ziet hij door een roze bril, maar sluit zijn ogen voor mijn verdriet.

Het afgelopen half jaar ben ik twee mensen verloren die mij ontzettend dierbaar zijn en daar heb ik het gewoon moeilijk mee. Ik had stiekem verwacht dat hij mij kon steunen, al was het maar een avondje in de week bij mij langs te wippen om te kijken hoe ik me voel.

Helaas, zelf op MSN, wordt ik zo nu en dan geblokkeerd en als ik vraag of ik hem kan bellen dan komt dat niet uit.

Toen hij mij terug wilde, nadat ik het in het begin van onze relatie niet helemaal zag zitten, ben ik liefdevol gebleven, omdat ik zijn gevoelens niet wilde kwetsen, al wist ik niet zeker of ik bij hem wou blijven.

Ik vond een kaartje van hem, die hij toen der tijd aan mij had geschreven, hierin stond hoe hij zich voelde, waaronder dat hij braakneigingen had, wanneer hij erover nadacht dat ik misschien niet meer met hem verder wilde...

Het was misschien niet echt tactisch maar ik confronteerde hem met dit kaartje, niet om hem ertoe te zetten weer bij mij terug te komen, omdat ik hem toen ook terug had genomen, maar om hem in te laten zien ik mij voel... Hij werd ontzettend boos en weer was ik een stap verder van hem verwijderd. Zo is het de afgelopen anderhalf maand met meerdere dingen gegaan...

Afgelopen week heb ik hem nog gezien en hem verteld dat ik zijn vriendschap niet meer zal opdringen en dat hij mij niet hoeft te bellen (wat hij overigens bijna nooit deed) om mij te bewijzen dat hij vrienden met mij wil zijn. Ik heb hem gezegd dat we inderdaad maar afstand moeten nemen...

Ik heb dit gedaan, omdat ik weet dat je iemand niet ergens toe kan dwingen en ik heb zelf ondervonden dat ik hem daardoor nog verder van mij af hou, maar eigenlijk door elke keer te worden afgewezen, mijzelf nog het meest verdriet doe.

Het enige positieve dat ik voor dit alles terug heb gekregen, dat zijn mijn vriendinnetjes... Ik was erg bang om weer contact met hen op te zoeken, want in de afgelopen 4 jaar heb ik het volledig af laten weten, omdat ik mijn leven aan mijn liefde had gegeven...

Ik weet nog goed dat ik hem leerde kennen, hij had niet veel vrienden dus hoefde hij ook niet veel op te geven, zelf heb ik veel opgegeven en anderen gekwetst, dit valt niet meer goed te praten, maar het is een wijze les, hoe het niet moet voor de volgende keer, als ik daar een keer aan toe ben. Gelukkig heb ik wel mensen om mij heen, die veel leuke dingen met mij ondernemen, al moet ik mijzelf vaak wel dwingen om er zin voor te maken.

Mijn ex, zoals ik al heb gezegd leeft als een wildebras, dit doet mij ontzettend pijn, vooral dat hij zo met het vrouwelijke geslacht weer aan de haal is. Voor zover ik weet heeft hij nog geen nieuwe liefde, maar hij geniet wel...

Zelf ga ik ook veel weg en kom ik veel leuke en lieve mensen tegen, alleen ben ik wel tot de conclusie gekomen dat het nog niet mijn tijd is, om mij aan een ander te kunnen geven. Ik heb ook besloten dat ik hier ook geen aanleiding meer toe zal geven, want ik stel de ander alleen maar teleur als het er op aankomt.

Zoals ik al zei heb ik deze week mijn ex laten weten, dat het wel oké is zo en dat we inderdaad, maar ons eigen leven moeten leiden.

Ik vind dit heel erg moeilijk, maar ik heb wel een sterke persoonlijkheid en ook nog gevoel van eigenwaarde, dus ik zal voet bij stuk houden en geen contact meer met hem opnemen...

Hoe erg en pijnlijk dit allemaal nog gaat worden voor mij, nu ik het besef heb van alles en dat ik geen contact meer ga opnemen met hem en hoe graag ik hem denk ik ook terug zal willen, er zal voor hem nooit, maar dan ook nooit meer een weg terug zijn.

Zo veel verdriet, dat hij mij heeft kunnen doen, en nog niet zozeer dat hij zijn leven niet met mij wil delen, want daar zou ik nog begrip voor kunnen hebben. Waar het mij om gaat is dat hij mij heeft laten vallen. Naar mijn idee was hij al zeker van zijn zaak toen hij ons huis verliet, maar was niet eerlijk, daarna verbrak hij de relatie en nog eens drie maanden nu ik hem zo hard nodig heb, heeft hij het ook in de vriendschap af laten weten.

Veel mensen zullen denken, ja het zal wel, maar je wil hem gewoon terug, maar ik ken mij eigen persoon en dit was niet mijn intentie, ik wilde gewoon een vertrouwd persoon naast mij hebben aan wie ik kon vertellen hoe ik mij voel.

Ondanks dat er op dit moment een stukje in mij dood is, denk ik dat ik een goede keuze heb gemaakt en dat het contact met hem mij anders alleen maar verdriet zal brengen.

Ondanks dat ik er nu nog niet zo in geloof, zal er een tijd voor mij aanbreken, dat ik mij een beetje beter zal gaan voelen en beetje bij beetje zal ik tot die tijd mijn hoofd boven water moeten houden en mijn ex een plekje moeten geven. Ik hoop dan ook dat, dit mij zal lukken, maar wat er ook gebeurd en hoe ik er mee om zal gegaan, en hoe graag ik hem ook terug wil, omdat ik zo ontzettend veel van hem hou, zal er voor hem, zoals ik daarnet ook al zei nooit meer een weg terug zijn...

Ik hoop voor hem dan ook oprecht, dat hij het gevoel van verlangens om weer een keer bij mij te zijn, nooit zal ervaren, want dan zal hij het gevoel, wat ik nu ervaar ondervinden.

En hoe ontzettend ik ook in hem teleurgesteld ben, maar dat gevoel gun ik niemand....