En toen was ik alleen

Ben niet zo'n prater, of toch wel? Nou ja in ieder geval mijn verhaal.

In het kort een stukje over mijn jeugd die ook wat haken en ogen heeft. Opgegroeid bij mijn ouders samen met mijn broertje. Hij is zwak begaafd gebleken. Mijn vader licht autistisch. Dit zorgde voor de nodige spanningen in ons gezin dat begrijp je. Gelukkig had ik destijds een aantal vrienden waarmee ik ging stappen en daar zat ook mijn (ex)vriendin bij. Ze ging toen met een jongen mijn beste vriend. Ze werd verliefd op mij en ik op haar, natuurlijk een dilemma maar nadat het enkele maanden uit was tussen hun beiden kregen wij een relatie.

Onze relatie gelukkig met zn tween, ze was de wereld voor mij mede omdat ik nog nooit een relatie had gehad of ook maar iets met een meisje. We zagen elkaar zoveel mogelijk en zijn gaan samenwonen bij haar ouders boven. Natuurlijk tijdelijk maar zo konden we vaker van elkaar genieten. Na een jaar een huis gekocht om echt samen te gaan wonen. Ongeveer 3 jaar geen vuiltje aan de lucht tenminste niets serieus. Toen vertelde ze mij dat ze haar vrienden zo miste, en ik vond dus ook dat ze die banden maar eens moest aanhalen. Zo gezegd zo gedaan, en ze was regelmatig naar vriendenavondjes.

De vriendenavondjes bleken later zo interresant omdat ze iemand had ontmoet die mijn tekortkomingen deed aanvullen. Uiteindelijk maakte ze het uit omdat ze bepaalde verwachtingen had die ik haar niet kon geven. Een klein jaar ging eroverheen todat ze weer op de stoep stond en vroeg of ze even kon praten. In dit gesprek vertelde ze mij dat ze zwanger was geworden en wist niet hoe verder. Tja, wat doe je? Ik heb lang met haar zitten praten en haar zelf een keus laten maken natuurlijk. Heb mijn eigen gevoelens daar volledig buiten gehouden.

Ongeveer 5 maanden later op oudjaarsavond hebben wij elkaar weer gevonden. Haar relatie met die jongen is toen stukgelopen en vriendschappen van haar waren niet meer wat het geweest was door de hele toestand. Ze stond alleen en zocht een schouder. Dat was ik.

De tweede relatie.
Ze is weer bij mij ingetrokken en we probeerden alles te repareren. We hadden allebei veel te verwerken. Na twee jaar weer samengewoond te hebben bleek dit alles teveel om het te vergeten met name voor mij. Er was iets gebroken in mij, of zo gezegd er stond iets in de weg waardoor een gezonde relatie niet meer mogelijk was. Niet dat ik kinderen wilde met haar maar als een ongelukje zou gebeuren moest het in ieder geval van mij zijn. Nu was ze zwanger geraakt, maar van een ander. Dit voelde aan als ontrouw terwijl ze in die periode vrijgezel was, maar kon het niet aan. Ze heeft abortus laten plegen, misschien voor mij om samen een nieuw leven op te kunnen bouwen of het hele verhaal heeft nooit plaatsgevonden en was een manier om weer in contact te komen. De echte reden is nog steeds niet duidelijk en langzaam besef je steeds meer dat het een onopgelost gevoel blijft.

Nadat we dus 2 jaar weer hadden samengewoond en er allebei voor gegaan waren, bleek dat er meer aan de hand was. Door mijn ouders werd een heldere blik gegeven van hoe de relatie in elkaar zat en waar we mee zaten. Mijn ogen gingen open en de harde werkelijkheid werd zichtbaar en probeerde die tegelijkertijd met alle geweld weg te drukken omdat ik wist dat dit het begin was van het einde van onze relatie. Ik wilde het niet zien het kon niet zijn, ik wilde het niet, het mocht niet, verdriet, pijn alles overmand je. Je valt hard en diep........heel erg diep.

Nu zeven weken later zit ik dit in te tikken op de computer met tranen in mijn ogen. De opsomming van gebeurtenissen in de afgelopen zeven jaar gecombineerd met een moeilijke jeugd. Natuurlijk speelt ook mee dat het je eerste echte liefde is maakt het voor mij tot een wezenlijk en zeer intens liefdesverdriet. Maar er is meer.......Het lijkt wel een soap, maar je mag mijn hoofdrol hebben hoor. Mijn eerste liefde blijkt ook nog eens Borderline te hebben. Een stoornis die doormiddel van een psycholoog onofficieel gediagnostiseerd is. Om hier uit te leggen wat borderline is gaat tever, maar er is veel te vinden op internet hierover. Ze had om het simpel te zeggen een milde vorm hiervan. Een korte opsomming van Borderline: denken in de steek gelaten te worden, instabiele en intense realties met anderen, zwart/wit denken, impulsief, sterk wisselende seksuele contacten en stemmingen, intense woede. En nog wat dingen meer maar je snapt ik hield echt van haar met alles wat ik had.

Nu is het ten einde. Ik heb voor zelfbehoud gekozen iets wat heel erg moeilijk is. Stel je krijgt een keus. Je leven ongelukkig leven of samen ongelukkig leven want dat is waar het in essentie op neer komt. Natuurlijk ligt het complexer maar dit is al een gigantisch lang verhaal dus als je er dieper op in wil gaan zul je een wijntje moeten komen drinken. Nadat ik haar verteld had niet meer verder te kunnen storte ze heel even in om daarna een koude en afstandelijke houding aan te nemen. Hetgeen soms nodig is omdat je jezelf geen houding kunt geven. Maar hier was Borderline de oorzaak van. We hebben nog een kleine week samen geleefd en samen spullen gepakt die ze mee wilde nemen. Een paar dagen hadden we nodig om het idee te accepteren niet meer bij elkaar te zijn. We waren steun voor elkaar door een situatie die we onszelf hadden aangedaan. Al bleef er afstand van haar zijde. Spullen ingeladen en een intense knuffel. Je zwaait met een arm die voelt alsof hij een ton weegt. De deur gaat dicht en het rouwproces begint.

Je bent alleen. Ik probeerde te zien wat ik had om mee verder te gaan. Maar er was bijna niemand. Vrienden had ik niet meer, alles verwaarloosd of opgeofferd(een neveneffect van als je met iemand samenleeft die borderline syndroom heeft). Geen werk, alles was me teveel geworden en ik had een burnout dus het contract werd niet verlengd. De enige door dik en dun waren mijn ouders, maar ook zij hadden/hebben nog steeds hun problemen en dit maakt het niet altijd ideaal om daar je verhaal kwijt te kunnen. Verder heb ik mn eigen huis wat een voordeel is, je zit alleen wel moederziel alleen opeens en de muren komen op je af, zeker als je niet echt iets hebt om je huis voor uit te gaan. Je intens verdriet alleen kunnen delen met je huisdier die je alleen maar aankijkt is zwaar. Het enige dat je niet mag verliezen, is je positieve instelling, dat als je dit alleen door kunt maken het een prestatie is voor jezelf.

Het proces zal nog wel enige tijd voortduren. Verwerken alles een plaats geven, loskomen van je ex-vriendin, je plaats weer vinden en vooral jezelf want die raak je kwijt in de strijd je relatie te redden. Je sociaal leven weer op bouwen. Kortom stabiel en gelukkig op een manier die voor jou weer prettig is en waarmee je oud kunt worden. Hierna kun je denk ik pas weer aan een partner voor het leven gaan denken, want als je dit allemaal moet verwerken, heb je aan een paar weken niet genoeg.

Dit is mijn liefdesverdriet voor een deel, want veel details heb ik achterwegen gelaten. Denk dat het lang zat is zo en vind je een kei als je nog steeds aan het lezen ben. Misschien wil je een berichtje achterlaten. Weet je, het doet zeer maar we moeten er bijna allemaal een keer doorheen. Sterkte met jouw verhaal en mijn steun heb je!

Groetjes Sjoerd