Ben hier al een tijdje niet meer geweest, had ook nog niet de commentaren bij het laatste postje gezien. Het voelt zo goed om ze te lezen. Heel, heel erg bedankt daarvoor.

Nou, het is me wel weer de week geweest. Op zich gaat het wel redelijk met me. Druk op het werk, af en toe iets leuks doen in het weekend of gewoon lekker hangen bij mijn ouders en broer. Solliciteren en tegelijkertijd eindelijk verhuizen naar een fijne flat voor mezelf. Ondertussen mailde en belde ik wel af en toe met hem, vooral om gedachten uit te wisselen over wat er nou verkeerd zat tussen ons. Over de dingen die ik nu leer, ideeën waar hij misschien ook wat aan heeft. Hij zegt dat hij dat soort gesprekken wel waardeert.

Maar goed, een rundown van de afgelopen dagen.

woensdag: we gaan samen uit eten. Zijn idee, nota bene. Gaat op zich prima, ook als we het over serieuze dingen hebben. We zijn het erover eens dat we er allebei nog behoorlijk mee zitten, op onze eigen manier. Maar we proberen ook allebei door te gaan. Ik merk dat ik de tijd aan het rekken ben. Wil zijn hand vastpakken als we over straat lopen. Als ik hem naar het station heb gebracht, schiet ik even vol.

donderdag: ik heb alles even laten bezinken, mail over wat ik fijn en minder fijn vond aan die avond. Dat hij heel bijzonder voor mij blijft en dat ik niet weet of en wat voor contact we moeten houden. Hij vond het ook fijn om mij te zien, maar worstelt met dezelfde vraag. Houdt dat contact ons niet gevangen, hoe graag we het ook willen? Nu pas durft hij te vertellen dat hij een date heeft gehad, maar geen prettige. Hij voelt zich er ook schuldig over naar mij toe en dat is verwarrend. Ik ben er niet echt boos of verdrietig over, ik had het allemaal wel een beetje van hem verwacht.

vrijdag: zit ik toch nog te piekeren over wat voor date dat dan was, wat er zou zijn gebeurd. Maar ik neem me voor: ik ga er niet naar vragen, het is zijn leven. Alleen, ik zie op een site waar hij en ik allebei komen een kort verhaaltje van hem over, jawel, een verkeerd afgelopen date. Niet prettig om dat in your face te krijgen. Hij geeft toe dat het deels autobiografisch is. Ik helemaal over de zeik: kwam het dan niet in je op dat ik dat ook zou kunnen lezen? Nee, op dat moment niet dus. Zucht.

zondag: ben weer een beetje afgekoeld. we mailen de hele dag heen en weer over wat we missen, wat we (niet) voelen.

maandag: anderhalf uur gebeld. We spreken eerst af om naar de film te gaan, maar ik heb spijt zodra ik de hoorn op de haak leg. Dit kan alleen maar een teleurstelling worden, want ik blijf hopen dat er meer uitkomt. Dus bel ik meteen weer terug, zeg de afspraak af. Hij mist me vaak heel erg, maar niet helemaal op dezelfde manier als ik. Ergens wil hij me graag terug, maar vraagt zich af of dat niet de easy way out is. Schaamt zich er ook voor dat hij spijt lijkt te hebben, ook al is hij degene die het heeft uitgemaakt. Ik verbaas mezelf dat ik er rustig onder blijf. Ben het met hem eens dat zomaar weer bij elkaar komen niet zo snel iets oplost. Ik weet inmiddels veel beter wat ik wil met mijn leven, zou dat graag met hem willen delen, maar niet tot elke prijs. En zoals de zaken nu zijn, is hij gewoon niet gelukkig bij mij. Cliché, cliché, maar hij moet eerst weten wat hij wil, wat hem wel gelukkig maakt, moet werken aan zichzelf. Ik stel voor om het contact voorlopig af te breken, dan kan hij rustig nadenken en zit ik niet meer te hopen en te wachten. Hij wordt er vreselijk emotioneel van en ik vind het ook moeilijk, maar na dit gesprek voel ik me beter dan het vorige.

En nu weet ik dat ik er voorlopig alleen voor sta. Misschien doet hij echt zijn best en komt hij tot een conclusie. Misschien ontmoet hij binnenkort de liefde van zijn leven en stort hij zich daar helemaal op. Misschien gebeurt er helemaal niets. Hij heeft zich wel vaker afgevraagd of onze relatie zijn ware zelf juist niet maskeert. Heeft ook vaker geroepen dat hij aan zichzelf zou werken. Tot nu toe is hij er niet uitgekomen.

Ik mis hem nog steeds, elke dag. Ik zou niets liever willen dan weer samen zijn, maar ik weet ook niet hoe ik me dan zou voelen, onder welke voorwaarden we dat moeten doen. Maar wat er ook uitkomt, ik denk nu met veel liefde aan hem en hij zegt dat hij met veel liefde aan mij denkt. Voorlopig moet dat genoeg zijn om het ieder apart vol te kunnen houden, geloof ik.