Begin mezelf echt een zeur te vinden, maar schrijf het toch maar weer op. Het gaat beter met me, ik voel mezelf weer, heel fijn. Ik doe niet meer continu alles met hem in mijn achterhoofd. Ik voel me vrij, leuker, ik slaap beter, eigenlijk heel positief. Gisteren tijdens de salsales zelfs voorzichtig weer wat geflirt.
Ik weet nu dat hij het gewoon niet wilde. Maar voor dat jullie denken dat ik er maar wat op los gefantaseerd heb: hij belde mij voortdurend, bleef slapen, deed lief, we praten veel, ik dacht echt dat het supergoed klikte. Ik wist dat niks zeker is in het leven, maar hij heeft signalen afgegeven en daar heb ik op gereageerd. Maar goed, ik kan het nu beter loslaten, en ik heb mezelf weer terug!

Waar ik het wel “moeilijk’ mee heb nu, is die salsalessen. Gisteren mezelf echt gedwongen om toch te gaan. Belde daarvoor een vriendin op, o.a. om te vragen of zij een leuke salsaschool heeft (ik overwoog te switchen) en zij bleek dus dezelfde les te volgen als hij (gewoon bij onze school). Ze hadden elkaar eerst niet herkend (wel tegen elkaar gezegd "volgens mij kennen wij elkaar ergens van?"). Hij had de les na ons gesprek tegen haar gezegd: “ik weet nu waar ik je van ken, via…’ en toen had hij mijn naam genoemd en hadden ze herinneringen opgehaald aan een keer dat wij uitgeweest zijn, waar zij ook bij was. Hij deed heel aardig zei ze. Ze had het niet eens tegen me verteld, haha! Maar daarna voelde ik me enerzijds gerustgesteld (hij heeft niet door hoe erg ik met ons gesprek heb gezeten, hij doet normaal) en anderzijds voelde ik me superonzeker. Alsof alles blootligt. Heb zin om lang weg te gaan, naar een zonnig land, weg, weg van alles.

Maar goed, ik voel me wel beter, vreemd hoe dat gaat.