Eindelijk, krijg 20 sept de sleutel van mn nieuwe huis, weg hier uit dit huis met alle herrinneringen en een buurt, die denkt me in de gaten te moeten houden.
Wel een raar dubbel gevoel, verdriet en blijheid tegelijkertijd, dat je na een realtie van 30 jaar blij kunt zijn, op nieuw te kunnen gaan beginnen, in je eigen huis. Dat je blij kunt zijn dat je weg gaat uit het huis, waar je kids zijn geboren en waar zovele herrinneringen zijn aan toch natuurlijk ook wel mooie jaren. Nooit kunnen denken, dat ik hier weg zou gaan en nu ga ik alleen met mn kinderen een nieuwe leven tegemoet.
Verdrietig, om hoe het zo heeft kunnen lopen, dat iemand zo kan veranderen, je zo laat vallen, 7 maanden lang je leven heeft lopen verpesten, om iemand jonger, je kinderen daarvoor in de steek laat, niet eerlijk is en kan zijn.
Blij omdat ik mezelf red, mn eigen leven weer op orde krijg, het los heb kunnen laten, zoveel nieuwe mensen heb leren kennen, waar ik me fijn voel, mn kinderen het ondanks alles goed doen. Ik heb nu gewoon zoveel waar ik blij , maar ook trots om kan zijn
Een geweldig gevoel. Zie de toekomst weer zonniger. Mijn zoon zëi een poos geleden tegen mij, toen ik weer eens erg verdrietig was "komt wel goed schatje"en inderdaad het komt echt wel goed, je moet alleen vertrouwen hebben in dat het goed komt.