We zijn alweer bijna een jaar verder en soms voel ik me toch nog een beetje verdrietig en eenzaam... Mijn familie woont een flink eind uit de buurt, net als de jongen met wie ik inmiddels voorzichtig iets aan het opbouwen ben. Ik kan niet bij ze zijn als ik het graag zou willen, en ik heb ook niet echt het gevoel dat ik bij ze terecht kan...

Mijn ouders zijn het allemaal een beetje beu denk ik. Ze horen me wel aan, maar kappen het onderwerp dan vlug af met algemene opmerkingen. En ik wil mijn 'beste vriend' niet van me wegjagen nu onze band nog zo pril is. Hij wil het rustig aan doen, maar juist nu zou ik hem vaker willen zien. Om aan elkaar te wennen, om het te proberen... Ik moet mezelf echt dwingen om niet elke dag contact te zoeken.

Maar zijn zij ook de mensen bij wie ik mijn verhaal kwijt moet? Moet ik het nu zo onderhand niet voor mezelf houden? Zij hebben ieder ook zo hun issues en daarmee klampen ze zich toch ook niet aan mij vast?

Was er maar op zulke momenten iemand die me even een knuffel gaf... Iemand die me niet het gevoel geeft dat ik lastig ben, maar die, door gewoon zichzelf te zijn en mij mezelf te laten zijn, het allemaal weer licht en draaglijk maakt. Dan is het ook zo weer voorbij. Het hoeft allemaal niet zo zwaar te zijn, als ik maar niet het gevoel had dat ik over eierschalen moet lopen.