Gezoend met de vriendin van een van je beste vrienden. Dat kun je niet maken! Schuldig voel ik me. En onrustig. Nog onrustiger dan ik al was. Wat wil ze nou van me? Wij samen is echt onmogelijk! Dat weten we allebei. Ik wil het ook niet, weet ik zeker. Als we elkaar nou eerder hadden ontmoet... Ben ik nou verliefd? Of was ik dat al? Maar waarom heb ik dat dan nooit eerder gemerkt?

We hebben gedanst samen. Salsa. Tijdens het trouwfeest van vrienden. Een huwelijk leent zich er immers bij uitstek voor om met iedereen te dansen en te feesten! Het werd echter met jou steeds closer. En terwijl je vriend (ook de mijne!) aan de bar stond, liepen we samen naar beneden. Ongelooflijk dat we niet betrapt zijn, want het was erg druk. We hadden veel gedronken, dat wel, maar dat mag nooit een excuus zijn. Wat voor vriend ben ik eigenlijk?!

Wat wil ik nou? Ik houd me voor dat ik alleen maar even lief wilde zoenen... Ja, gewoon lief zoenen uit behoefte aan genegenheid, zonder bijbedoelingen. Mijn manier om te zeggen dat ik je mag en waardeer. Maar ik voelde me ook erg aangetrokken tot haar die avond, echt helemaal fout! Wie begon er met zoenen, ik? Het gebeurde in the heat of the moment en natuurlijk had ik me ertegen kunnen verzetten, maar dat had zij toch ook kunnen doen?

Het is gebeurd en ik moet het vergeten. Het gebeurde echt per ongeluk. Maar waarom voel ik me nou toch zo schuldig? De komende paar dagen moet ik dat uitvinden. Dit opschrijven is de eerste aanzet om de dingen op een rijtje te zetten. Ik ga het niet opbiechten. Dat kan gewoon niet en ik maak er niemand gelukkiger door. Maar dit mag echt nooit meer gebeuren. Als vriendschap voor mij ten minste iets voorstelt!