Gisteren voor het slapen gaan, buiten het denken van de laatste weken. Stiekem het mezelf toegelaten om te denken wat ik al weken niet meer durfde te denken... waarom deed ik dat. Ik las iets over dat wij mensen meesters zijn in het bedenken van toekomstscenario's... we denken ons allerlei verschillende toekomsten in, sommigen goed aflopend, sommigen slecht. En dat zette me -weer- aan het denken.

Wat nou als het allemaal wel meeviel. Dat het een soort van -test- is wat mn ex uitvoert met mij. Opgemerkt dat het niet zo lekker liep, maar dat ze wél van me hield. Dat ze besloten had een tijd alle contact te verbreken om mij te laten leren/inzien hoe ik mezelf beter in mn eigen leven kan zetten; om eens goed over mezelf na te denken. En omdat ze dat ook echt wilde bereiken dat ik er van uit ga dat het écht over is, heeft ze dat ook gezegd, doet ze koel en afstandelijk en is alle contact verbroken.

Mooi hè, scenario's bedenken! Hoewel er natuurlijk een kans in zit dat het ook kan, ga ik er helemaal vanuit dat dit de reinste nonsens is. Hersenspinsels van een romanticus.

Ik merk op dat ik verander. Door haar en door mezelf in de periode ná haar. Ze heeft me op een aantal punten gewezen (op mijn verzoek) waarvan zij dacht waarop wij vastliepen. Die punten heb ik ter harte genomen en werk daaraan. Het denkpatroon doorbreken waar ik al jaren in sudderde. Ik vond het wel prima dat ik niet zo van mezelf hield toen en ik kon er wel mee leven dat mn sociale leven wat meer op zn gat lag. Maar nu werk ik daar weer aan en dat lukt uitermate goed! Alleen merk ik op dat ik dus -hoewel beter- wel anders ben. Ik ben heel onwennig met mezelf: hoewel dit beter zou zijn lijkt het alsof ik van mn vertrouwde nest af ben.

Ik verwijt me zelf nog wel een hoop over hoe ik was in die laatste maand met haar. Waarom had ik meer ook over mogelijke problemen in de toekomst dan voor haar, mn eigen mooie lieve meid. Als ik nu mn eigen acties en denkpatronen bekijk, lijk ik alsof ik geen connectie met haar maakte meer en op de automatische piloot aan het harken was. Waarom was ik er in die tijd niet met mn volle verstand bij? Het zal veel uitgemaakt hebben over hoe zij over mij heb moeten denken. Logisch dat ze niet meer met me verder wilde: ik was in geen opzicht meer de jongen waarop ze eerder nog zo verliefd was.

Ik heb gisteravond hardop gezegd tegen mezelf dat ik leuk was, waarom ik leuk was, dat ik heel goed mezelf in mn eentje kan redden, en waarom. Ik heb ook hardop gezegd dat ik niet over haar wilde dromen vannacht, en ik deed het toch.... Je hebt dat niet helemaal in de hand hè.

Maar, laten we weer bezig gaan met de dagelijke bezigheden. Niet te veel dagdromen over wat ooit eens was of zou kunnen zijn. Nu tellen andere dingen en daarvan zou ik nu eens moeten leren te genieten, van te gaan houden weer. Voor mij heel onnatuurlijk, maar ik kan me nog herinneren dat een hele lange tijd geleden ik dat ook kon.

Ik hou van mn ex, ik mis mn ex, ik kan zonder haar, ik ga houden van mezelf en wie weet ligt er voor mij nog iets in 't verschiet....!