En dan bedoel ik niet mijn ex, maar een jongen die ik een tijd geleden heb ontmoet, toen het nog maar pas uit was, maar waar ik wel twee keer mee uit ben geweest en mee gezoend heb. Dat was op dat moment allemaal te snel. Mijn emoties waren totaal niet op orde en ik was compleet in de war. Ik heb het hem uitgelegd en hij heeft me met rust gelaten. Dat was waar ik behoefte aan had.
Tot hij vorige week sms-te dat hij me wilde zien en wat wilde afspreken. Dat leek me een leuk idee, maar toch heb ik het uit weten te stellen tot deze week. Maar door wederzijdse drukte en bezigheden gaat het er ook deze week niet van komen.
Dat lucht op. Want ik ben bang. Diep van binnen ben ik bang om me weer open te stellen voor iemand. Bang om iemand verliefd op me te laten worden. Bang voor vastigheid en voor gedoe. Bang om iemand te vertrouwen.
Maar stiekem heb ik de afgelopen paar weken/maanden aan deze nieuwe persoon gedacht. Onbewust ook wel. Ik heb zo'n gevoel dat ik hem eigenlijk best wel eens leuk zou kunnen gaan vinden, leuker dan gewoon als vriend. Of ben ik gewoon op zoek naar een vervanging van mn ex?
Ik ga het geloof ik verder van hem af laten hangen. Ik wil iemand die voor me wil gaan. Die mij wil, en niet een vriendin of relatie of vermaak. Dat is uiteindelijk het gevoel dat mijn ex me gegeven heeft en dat voel ik me niet waard.
Jeetje, ik was altijd zo nuchter met dit soort dingen, maar wat wordt je ego gekrenkt als je hart gebroken is!!