Ik hink op 2 gedachten, eentje nog trouw op mijn ontrouwe vrouw, dat ze er niets aan kan doen, dat haar verliefdheid haar is overkomen. Dat ze nu enorm veel moeite heeft voor mij en de kinderen, vandaar dat ze mij voorlopig niet wil aanraken. Ze is altijd warm en sociaal geweest, deze verandering is gewoon niet logisch dus ook niet haar schuld. Uiteindelijk zal ze inzien dat de roze wolk niet echt is en met hangende pootjes met haar hart weer terugkomt bij mij, eind goed al goed? En we leven nog lang en gelukkig, later lachend terugkijkend op deze periode? Geen scheiding geworden, net op tijd ontdekt dat dat niet nodig is geweest, achteraf waardeert ze hoeveel ik haar in de crisis periode heb gesteund en trouw ben geweest ondanks haar avontuurtjes?

De andere gedachte is dat ik boos ben op haar, dat dit haar eigen keus is om vreemd te gaan, puur een egoistische keuze, ook al beseft ze wat voor pijn ze veroorzaakt voor mij en later misschien de rest van de familie als dit uitkomt of uitloopt op een scheiding. Voorlopig wil ze wel zo houden, ze doet het voor mij zogenaamd, als het niet aan mij lag was ze allang gescheiden. Wat "lief" van haar dat ze ook met mij rekening houdt. Is ze altijd zo geweest, het huwelijk een grote farce, alleen wachten totdat ze iets beters kan krijgen? Gras is groener bij de buren, dus even kijken? Is gewoon behoefte vervulling van haar kant, eerst trouwen, kinderen krijgen, daarna ben ik niet meer nodig, volgend slachtoffer? Mij de schuld geven van het slecht lopen van het huwelijk de laatste jaren, achteraf gelul, dat ik slecht kan luisteren, waar komt dat opeens vandaan? Ik kan toch niet alles perfect uitvoeren, is nooit goed, maar ik ben altijd zo geweest, maar de laatste tijd heeft ze een hekel aan mij, ben ik opeens niet goed genoeg meer, verzorg mezelf niet goed genoeg etc. Ze gaf wel toe dat ze de laatste tijd niet meer van me houd. Wablief, zomaar over na 16 jaar, zit er een aan- uitknopje bij haar ofzo?

Ik gaf haar te vaak het voordeel van de twijfel, dat ze psychische problemen heeft, dat ik dit aankan zolang ik dit voor haar en de kids doe. Maar op een gegeven moment is het genoeg, ik ga er zelf aan kapot. Ik ben wel steeds meer aan het nadenken over haar psychische problemen, ook in het verleden. Ze heeft wel eens last van depressies, waardoor ze zich leeg voelde. Dat zijn momenten waarbij ze wel eens zei dat ze van me weg wil, niets meer voor me voelt. Maar na een tijdje gaat het wel weer. Ik zag dat in het begin niet aan haar, altijd vrolijk, sociaal en warm. Maar de andere kant van de medaille, haar depressies, dominant gedrag, wil altijd haar zin doordrijven, dat wilde ik gewoon nooit zien. Ze is eigenlijk iemand met uitersten, ze gaat volledig op in haar vriendschap of relatie, of helemaal niet. Is vaak overdone, begin van een vriendschap bij haar is te veel geven, en ze verwacht ook veel terug. Als dat niet het geval is, vooral na een tijdje niet vol te houden, dan gaat het weer over. Ze stort zich op die manier van de ene naar andere vriendschap, maar steeds geen echte diepe vriendschap. Ik ben zelf meer van de gematigdheid, kan goed relativeren, houd haar op die manier vaak op de rails, haar stabiele factor. Dat de wereld niet alleen alles of niets is, zwart of wit, maar ook veel grijs, sommige vriendschappen hoeven geen 100% te zijn, minder mag ook. Ze wil 100% of niets. Is hier dan sprake van een of andere psychische aandoening? Zo is ze altijd geweest in haar hele doen en laten, vol energie en enthousiasme, vooral bij nieuwe kennissen en vrienden, maar zo heftig het gekomen is, zo snel verdwijnt die ook. Vaak is ze dan enorm teleurgesteld, probeert dit weer te compenseren door opnieuw te zoeken.
Totdat het tijd wordt haar husband ook maar te vervangen.

Misschien ben ik beter af als ik straks van haar af ben, maar zal niet zonder slag of stoot gaan, heb mijn hele hart aan haar verpand, ze is en blijft voorlopig mijn vrouw.

Elke dag is een struggle tussen berusting, boosheid en enorme snijdende pijn in mijn hart, in het begin heftig op en neer, nu ietjes minder. Probeer dit weg te schrijven, zelf op te beuren, te relativeren, dat zijn allemaal pijnstillers, maar puntje bij paaltje ontmoet ik mijn hart en voel de enorme pijn, pijn dat ze me niet meer trouw is, dat ik niet meer de enige ben, sterker, dat die ander die ze amper kent opeens haar zielverwant is. Hoe ongeloofwaardig, ze wil niets horen over roze wolk, midlifecrisis, 2e puberteit, voor haar is dat HAAR waarheid op dit moment, ik heb nog de valse hoop dat ze ooit uit de roze wolk dondert en weer met heel haar hart terugkomt. Wat doe ik mezelf toch aan met deze valse hoop, maar het is voornamelijk ook voor mijn 4 kinderen, ik kan het ze niet aandoen te scheiden of dat ze erachter komen dat hun mamma nu verliefd is op een ander. De kinderen verdienen dit niet, ze heeft gezegd dat als ze gaat scheiden ik dit toch niet kan tegenhouden, en dat de kinderen en omgeving toch maar heeft aan te passen, dat ze wel beseft wat voor pijn ze de kinderen kon aandoen. Hoe kon ze dit nou zeggen, als ze maar beseft wat voor verdriet ze mij en de kinderen aandoet, zou ze toch niet openstaan voor een relatie met een ander, ze kiest op dit moment duidelijk voor zichzelf.

Het blijft moeilijk, haar haten of liefhebben, beiden zijn geen oplossing, bij beiden doet het pijn. Berusten, op pauze zetten kan, maar voor hoelang? Ik hoop zolang mogelijk, totdat het definitief wordt, waar wacht ik op? De valse hoop dat het goedkomt? Nee, meer wachten totdat mijn bedrijf goed begint te lopen, zodat ik financieel beter in staat ben om beslissingen te nemen? Zodat ze kan meeprofiteren van het geld, heb ik haar beloofd, heeft ze verdiend na al die jaren trouw? Als ik dat niet doe, dan ben ik bang dat de kinderen eronder lijden. Ik heb niet het gevoel dat ik een keus heb, ofwel?

Ja, ik ben nog steeds trouw aan mijn gezin, heb nog een geweten, maar ben wel degene die het meest onder lijdt. Soms ben ik beu zo braaf en lief te zijn, altijd rekening houden met de ander, wil ook een keer BAD zijn, eerlijk, lief, trouw, en gewetensvol doet pijn, wat heeft het me tot nu toe opgeleverd, alleen maar PIJN, worden brave mensen niet altijd belazerd, gaan de BAD people met de buit vandoor zonder centje pijn?

Soms is de wereld niet fair.