Moppie,

Ik mis je, regelmatig zit je nog in mijn hoofd. Zelfs na zo'n lange tijd. Je hebt me in de war gemaakt, dingen gezegd die niet klopten. Zo zou ik het uit hebben gmkt, je zei: ik weet niet wrm het uit is gegaan, dat moet je aan haar vragen!
Ik was zo stom verbaasd dat ik zelf niet eens wist wat ik moest zeggen. Je was zo dubbel en we hebben er nooit over gepraat. Het is nu te laat denk ik, alhoewel ze zeggen: tis nooit te laat. Elke keer als ik je vergeten ben, of het daarop echt begint te lijken kom je terug. Op een vreemde manier.

Ik heb het geprobeerd, verder te gaan. Maar hoe lukt dat me dat als ik naar de bios ga met vrienden om me op te vrolijken vanwege mijn familiesituatie dat jij zonodig meemoet? Het was voor mij bedoelt en jij stond out of the picture. Maar nee jij moest mee. Logisch? Nee niet echt. Hoe wist je dat k naar de bios zou gaan? Hebben ze je dat verteld. Wist je het van mijn vader...wou je me zien? Je wist je geen houding aan te nemen toen ik aan kwam lopen. Waarom maak je het me zo moeilijk? Waarom kan je me niet gwn haten en weg blijven!!!

Je gaat meiden af waarvan je weet dat je ze playen. Die je beste vrienden niet mogen zien. Waarmee je een aantal weken hebt. vlak na de bios had je weer een ander. Volgens een vriendin een lieve meid. De eerste lieve meid die je hebt gehad na mij, want de rest waren b*tches. Ben benieuwd hoelang je het met haar volhoud. Ik hoop kort, want ik mis je nog steeds.

Ik zag je op je werk. Wow, voor het eerst zagen we elkaar zonder de druk van onze vrienden. Wat ging het goed zeg, we lachten, we grapten. We konden onze glimlach niet van onze gezichten afhouden zo leek het. Je was toch wel wat zenuwachtig, en met grote ogen keek je me aan. Lastig hé? Mij aankijken, want dat had ik ook bij jou. Je nam een houding aan waarvan ik dacht dat het indruk moest gaan maken. Ik ga nu niet door een makkelijke periode, maar dat moment met jou samen maakte me gelukkiger dan ooit. Mijn hart zong weer. En geen enkele jongen schijnt dat gevoel op te kunnen wekken. Het gevoel dat je de hele wereld aankan, dat je weer eens oprecht lacht.
Dat zelfs mijn vriendinnen zeiden: je moet zo met hem afspreken! Het ging zo goed tussen jullie!

Ja het ging ook goed. Maar nee nu heb je WEER een ander. Ik mis je. Een nare gedachte nu je morgen met haar wat gaat doen ipv met mij. Want je vrienden vonden mij de liefste en het best, maar jij jammer genoeg niet. Je lijkt nu wel bang voor me als je vrienden erbij zijn. Want je zal toch maar iets voor je ex-vriendin voelen?!

Kon ik je maar vertellen voordat ik je nu echt probeer los te laten dat ik er altijd voor je ben en van je houd. Dat ik je maar niet kan loslaten, ookal sloop je me van binnen. Vind dat geluksgevoel maar eens bij iemand anders als je dat al gevonden hebt bij iemand.

Elke dag ga ik kapot. En je beste vriendin maakt gemene opmerkingen waarvan ze me raken. Ze weet volgens mij dondersgoed dat ik het niet leuk vind. Wat moet ze nou? Ze sloopt me nog meer dan ik al ben, mijn ergste nachtmerrie komt uit. Nee geen ldvd, maar me vader verliezen. Zonder mijn vader ben ik al helemaal nergens meer voor mijn gevoel. Kon je me maar weer vasthouden, dan kan ik weer de hele wereld aan want nu schijnt dat gevoel per dag steeds meer te verdwijnen. Want ik ga kapot, elke dag een stukje meer. Niks heeft zin meer. Dromen gaan kapot, mijn hele wereld stort in. Als mijn vader er ook niet meer is, wie houd me dan in zijn armen? Wie helpt me er dan doorheen? Want jou ben ik volgens mij nu ook echt kwijt...ik kan niet zonder je, maar schijnbaar ook niet met je moppie.

Who ever said that life was fair?

Liefs,
Dearest...