Vijf en een half jaar,.. Lief en leed gedeeld!
De laatse 3 jaar samengewoond, in ons huisje, waar wij leuke maar ook minder leuke momenten hebben beleefd.
Helaas konden we elkaar de afgelopen tijd steeds minder goed begrijpen. Jij deed jou ding en ik de mijne,..
Uiteindelijk een maand geleden de knoop doorgehakt; we gaan uit elkaar. Wat een beslissing! Ik heb altijd gedacht (en doe dat nog steeds) dat wij ook deze strijd zeker zouden winnen, maar helaas ik heb verloren. Jij wilt nu je eigen leven op orde brengen, even op adem komen.
Geen dag kom ik door zonder aan het pijnlijke moment te denken dat ik niet meer met jou in een huis woon,.. Was ik een maand geleden degene die zei dat je het misschien als een uitdaging moest zien, nu kom ik daar helemaal van terug; ik ben hartstikke BANG!
Niet meer 's nachts naast je liggen, niemand hebben waar je idioot mee kan doen en waar je echt jezelf kunt zijn, waar je alle liefde die je in je hebt kunt geven kortom geen beste vriend meer hebben.
Ik wil geen uitdaging, geen nieuw huis, en wil jou zeker niet kwijt!
Maar elke poging die ik waag om deze breuk te lijmen hou jij af, je wilt echt niet meer.
Ik weet dat het niet reël is om hoop te blijven hebben, het kost me alleen een godsvermogen aan energie en moeite.. maar ik wil het zo graag!
Het is zo oneerlijk, waarom is het geluk niet voor alle mensen weg gelegd? Van gebrek aan liefde voor elkaar is zeker geen sprake, wij lachen nog regelmatig met elkaar en doen die dingen die wij normaal ook met elkaar deden... Alles is nog zoals vroeger, behalve dat wij niet meer WIJ zijn.. Het lijkt er op dat ik hier nooit aan zal kunnen wennen.
In april ben ik jarig, en op mijn lijstje staat nu al met stip op nummer één:

** IK WIL MIJN LIEVE VRIENDJE TERUG**