Hoi allemaal,
Ik heb vanavond nog in een restaurant wat gedronken met mijn vrouw, zouden we eerder vaker moeten doen. Over van alles gesproken, dat het bij haar zo serieus is dat ze al aan scheiding denkt, en ik, hoe pijnlijk ook, kon dit al aan zien voelen. Dat we straks over een tijdje co-ouderschap kunnen regelen, ze was ook nog heel redelijk. En dat ik geen zorgen over haar moet maken, die ander zal goed voor haar zorgen. Op de een of ander manier was ik daar veel geruster op, ik kan haar echt meer loslaten, hoe pijnlijk ook. Zorgt wel meer voor berusting, we hebben heel redelijk met elkaar gepraat, over haar problemen, ook met hem, over mijn gevoelens. Als echte vrienden, met respect voor elkaar, gaf wel een goed gevoel. Voel me wel raar, schuldig zelfs waarom ik dit zo gemakkelijk gewonnen geef. Ik weet het niet, ik wil normaal nooit zomaar opgeven, zelfs nu niet, hoogstens op een kier laten staan, maar keer op keer is het mij steeds duidelijker dat ze al serieuze plannen met die ander heeft. Dus rest ons niets anders dan wat over praktische zaken te praten, beetje vooruit lopen op een scheiding, die ik nu nog wil uitstellen. Waarom? Misschien toch stiekem valse hoop? Nee, ik denk meer omdat ik nu alle tijd in mijn eigen zaak wil stoppen, wil geen extra zorgen, extra drama! We konden heel goed over co-ouderschap hebben, over onze gevoelens, dat ik me toch gevangen voel, wel of geen scheiding, ik zal voor altijd met haar verbonden blijven. Dat het niet echt eerlijk is, dat het niet gemakkelijk zal zijn voor mij om straks verder met mijn leven te gaan, hoe graag ik dat straks ook wil. Maar uit het gesprek is gebleken dat ze daar heel redelijk in is, dat ze me niet moeilijk zal maken mocht ik ooit een relatie beginnen, zolang de kinderen daar niet onder lijden. Maar, hoezo, zij zullen altijd wel moeilijk hebben mocht ik ooit een vriendin krijgen, maar ze bedoelde ermee dat ze wel moeite zal hebben, maar mij nooit moeilijk zal gaan maken.
Het verbaast me wel dat zij, en ik, al zover plannen over een scheiding, dat het eigenlijk onontkoombaar is, alleen uitstel omdat ik wat meer tijd nodig heb. Want aan de kant van die ander zijn zij ook serieus bezig om adminstratief het een en ander te regelen, zo serieus is het, dat mocht hem iets overkomen, dat mijn vrouw goed verzorgd wordt achtergelaten. Zo serieus is het, aan de andere kant voel ik me ook goed bij dat hij tenminste goed voor mijn vrouw zorgt, moest nog eens erbij komen.
Al met al hebben we als goede vrienden erg redelijk over praktische zaken en gevoelens gepraat, alsof we van de scheiding een ideale scheiding kunnen maken, zonder drama. Voelt wel goed aan, scheiding is op zich al een drama, maar is ook belangrijk hoe we beiden erover denken, en dat we in ieder geval op dit punt op 1 lijn zitten.
Maar los van dat alles, mijn verdriet is er niet minder om, vandaag liep ik al heel verdrietig bij, in de eerdere blog al aangegeven dat ik iets mis, ik mis mijn geliefde, omdat ik al bijna zeker weet dat het niet meer goed zal komen. In alles is dat gebleken, hoe zij denkt, doet, handelt, vertelt. Maar het belangrijkste is dat we nog als goede vrienden uit het gesprek zijn gekomen, en voor altijd wel goede vrienden zullen blijven, ook na de scheiding. Toch wel waardevol voor mij, dat ons huwelijk helemaal zo slecht niet is geweest, integendeel, anders zouden we nooit nog steeds zoveel respect, zorg en liefde voor elkaar kunnen hebben, ondanks alle emoties en commoties eromheen. We willen beiden het beste voor onze kinderen, we hebben beiden het beste met elkaar voor, ondanks haar vreemdgaan, want dat is wel de enige dat niet koosjer is, laten we wel wezen, maar ondanks dat ben ik gestopt haar te haten. En dat doet mij, haar en de kinderen wel goed.

Ik denk dat ik uiteindelijk ooit wel verder kan gaan met mijn leven, mijn eigen leventje weer kan oppakken, er verandert verder niet veel, wel 1 niet onbelangrijk ding, ik ben mijn geliefde kwijt! Voel me daardoor verlaten, leeg in mijn hart, eenzame momenten, iemand om mijn hart mee te delen, ik hoop dat dat ooit wordt opgevuld. Maar voordat ik zover ben wil ik alles op de rails hebben, de kinderen, alles goed verwerken, een plekje kunnen geven, mijn verdriet, hartpijn.
Ik heb nu gemakkelijk praten, zit in verstandelijke mood, eerstvolgende dip zal ik in zak en as zitten, maar dat wordt dan de volgende blog denk ik. Nu ik in deze mood zit, had ik al vooruitgedacht, in de toekomst, en valt alles wel mee. Voel me nu verdoofd, maar als mijn gevoelens weer verhaal komen halen, dan zal ik weer blij zijn dat ik de dag heb overleefd. Maar ondanks alles, wat de afloop ook moge zijn, de toekomst ziet er veel minder dramatisch uit dan ik had gedacht, mits ze inderdaad aan haar woord houdt wat ze tot nu toe heeft gezegd en beloofd. Voor zover ik haar ken geef ik haar voorlopig het voordeel van de twijfel.
Ach we zien wel, maar uit dit gesprek is naar voren gekomen dat we beiden nog steeds aan de kinderen denken, het beste met hen voor hebben, en dat ook respect naar elkaar toe is gebleven. Dat stemt mij voorlopig gerust.

Het is al laat, ben moe, welterusten, en bedankt voor het lezen.

Groetjes,

Mr Bean