Ongeveer een jaar geleden leerde ik haar kennen. Ik stuurde een mail rond om samen met onze monitoren van het speelplein naar een festival te gaan, zij stuurde terug dat ze niet mee kon omdat ze in de states zat om te babysitten op de kinderen van de nicht van haar papa. Ze is heel wat jonger dan mij, 10 jaar verschil, maar dat deert ons niet, het klikt zalig, en we leren elkaar tot in de puntjes kennen. Langzaamaan groeit er wat tussen ons, steeds wordt het gevoel sterker.

Een maand of drie geleden zat alles nog goed, gingen we samen naar Javier Guzman zien in Gent, achteraf gezoend, zoals zo vaak. We wilden nog niks overhaast doen, maar 't voelde wel meer en meer als een relatie. We horen mekaar nu al een klein jaar letterlijk elke dag. Maar dan, enkele weken later is ze beginnen twijfelen. Ze wil zich nog niet binden, ze wil geen relatie, met niemand, ze wil vierkant haar eigen zin doen. Ze wil geen rekening houden met iemand anders, zoals ze al haar hele leven doet, altijd er maar zijn voor anderen, ze wil nu ook gewoon eens helemaal zelf haar eigen zin doen. Ze wil me wel niet verliezen als vriend, ze zegt dat het maar voorlopig is, en dat ze me nog steeds knap, mjammie, sexy, lief, grappig, etc. vindt en dat ze beseft dat we een zalig koppel zouden zijn, maar dat ze het nu gewoon echt niet wil.

Ik wil nog een kans maken, maar ben zo bang dat er dingen zijn die het definitief kunnen verknoeien. Ik wil zo graag in haar leven blijven, maar da's zo moeilijk. Ik pieker me hele dagen gek, en als'k bij haar ben is't zo moeilijk om mijn onzekerheid en jaloezie niet te tonen. Ik wil haar terug, en ik hoop dat er een weg is die'k kan bewandelen om dat te bereiken, alleen weet'k niet wat die weg is en ben'k mijn kompas kwijt...