Ik ben kapot. Twee jaar geleden gescheiden. Een jaar geleden een hele lieve vrouw ontmoet. Stormachtige relatie opgebouwd, waarvan ik echt dacht dat het heel lang stand zou houden. Alles leek prima te gaan tot en met de zomer. Begin augustus ineens twijfel aan haar kant. Uit elkaar. Toch weer niet. En nu toch weer wel. Als een donderslag bij heldere hemel. Ik heb het tot een maand geleden niet zien aankomen.

Mijn kamer is gevuld met herinneringen aan haar. Mijn computer vol met foto's. Iedere straat waarop ik loop, herinnert me aan haar. Heb het gevoel alsof voor een tweede keer in twee jaar in scheiding lig.

Ben ik te hard van stapel gelopen? Heb ik mijn verdriet van mijn scheiding willen verwerken met een nieuwe relatie? En daardoor niet gezien hoe het echt zat?

Reageer maar als je een soortgelijke ervaring hebt.

De eerste paar dagen ging het nog wel. Ik leefde in de verdoving van de klap. Maar vandaag is de moker geland. Het is voorbij. Niet een klein beetje, maar helemaal. En ik dacht de vrouw van mijn leven tegengekomen te zijn.

God, wat kan de liefde toch pijn doen......