Vanmorgen kort telefonisch contact met mijn ex gehad, voel me daarna weer een hele tijd super.
Maar gaandeweg de dag kwamen er flarden van gesprekken boven van de afgelopen dagen en werd ik onrustig. Al die tegenstrijdige signalen die ik samen kan vatten als 'ik houd van je maar wil me als een vrijgezel gedragen' Toen ik aan het eind van de middag in de auto bedacht ik mij dat ik hem wilde sms'en. Ik heb hem gevraagd 'hoe' hij van me houdt. Ik kreeg als antwoord dat hij zich klem gezet voelde en dat hij niet volledig kon zeggen dat hij van me hield als vriendin. En ja daar was dat (herkenbare)moment waar ik zo lang op hoopte, ik ben het zat! Niet erg boos, niet erg verdrietig, maar het besef en het zien dat dit geen zin heeft. De knoop in mn buik is weg!!! Kreeg zelfs een beetje een grijns toen ik de sms las, wat absurd verhaal! Deze man heeft na 13 jaar samen, een scheiding, 3 jaar alleen zijn en vervolgens 2 jaar samen, deze conclusie getrokken! Tis briljant, had ik het maar eerder gevraagd;)
Het is en blijft k*t, maar ik hoef deze man niet meer in mijn huis. Hij voegt niets toe....hij is nu alleen de vader van mijn kinderen. Ben ineens ook niet meer bang om hem te zien en te merken wat hij bij me teweeg brengt, geen knoop meer!!! Geen emotionele achtbaan meer! Gewoon verdriet en een frustratiebui op zijn tijd en lekker leren en leven.