Hey,
Het zit'm toch allemaal maar raar in elkaar, ongeveer binnen een week zou ik
een jaartje samezijn met mijn ex, we zijn ondertussen al denk ik een goede 3 a 4 maanden uitmekaar.
Ik heb samen met dit meisje veel meegemaakt, heel veel meegemaakt en zij met mij ook, en dit allemaal echt in de postieve zin van het woordt. We hebben die 7 of 8 maanden veel dingen ontdekt en leren kennen, maar het probleem zat'm in het feit dat zij een vorm van bindingsangst of dergelijk had, en dit door, zo denk ik dan, haar verleden... maar dat hou ik liever allemaal een beetje prive, wat ook logisch is denk ik dan maar.
Nu, onze relatie was in mijn ogen hoe dan ook gedoemd om ooit op de klippen te lopen, daar ben ik altijd zeker van geweest, tenzij er wonderen konden gebeuren...
Om ff een inleiding te geven in hoe het in z'n werk ging. We zagen mekaar zo'n 1 keer per week, soms om de 2 weken. Daar ik een eigen zaak heb en dus veel tijd steek in m'n werk zag ik daar in het begin ook helemaal geen probleem in, je kent mekaar niet en ieders is vrij in doen en laten wat hij/zij wil.
Nu, zij had geen werk, niet dat ze de ganse dag thuis was, maar geen vaste
job, na een paar weken, als ik in de buurt was, dan belde ik om eens een taje koffie te gaan drinken of whatever en dit is nooit gelukt in de periode dat we samen waren..... altijd wel iets blijkbaar...
Als we dan bij mekaar waren in het weekend was het 1 op 3 weekends wel een discussie van haar over de domste dingen die haar een gevoel van "bindingsangst" gaven, ik noem het nu maar zo om het een beetje begrijpelijk te maken. Dit zorgde er dan voor dat we na zo'n half jaar mekaar zagen, ik 's avonds of in de dag terug naar huis reed en dus niet meer bleef slapen... dus het komt er opneer dat we na 6 maanden mekaar nog minder of
zeker minder lang begonnen te zien.
Op een gegeven moment, liep het allemaal zo mis dat ik het echt beu was,
sprak haar erover aan (ook niet de eerste keer, maar nu begon ik het echt wel beu te worden) en dan ging het allemaal wel veranderen enzovoorts enzoverder, maar dit was dan ook maar heel even totdat ik op een mooie zondag het besluit nam om er een streep onder te trekken, en wat bleek, ze had geen tijd........
Uiteindelijk, we zijn zonder woorden uit mekaar gegaan, niet als vrienden
of vijanden of zo, maar einde relatie en we zien mekaar niet meer...
Nu, na 2 of zo maanden krijg ik op mijn verjaardag ineens telefoon van m'n ex omdat ik het reservewiel nog heb liggen van haar wagen, dus je geraakt aan de praat en ik zeg dat ik graag haar terug wil zien maar onder andere voorwaarden en omstandigheden, en zij ziet dat ook best zitten. Jullie kennen het wel, we missen mekaar, we willen het nog eens proberen en dergelijke.
De dag dat ze die band komt halen leg ik er een brief bij die ik eerder als eens had geschreven met hoe ik alles zag nadat het gedaan was, hoe ik het graag had gezien en hoeveel ik haar eigenlijk wel mis.
Een paar dagen later, krijg ik een smsjes met het bericht dat ze het allemaal niet meer zag zitten, zo kon ze het nooit bolwerken.
Nu, op zich, en daar troost ik mij mee, weet ik dat buiten het feit dat wij als de wereld perfect was enzo van die dingen wij een prachtig koppel zouden kunnen zijn, maar het nooit eeuwig zou kunnen duren. Het ergste is dat ik haar eigenlijk wel mis, niet elke dag, maar wel geregeld. Ik weet eigenlijk niet of ik haar mis of die momenten mis, iedereen zoekt wel warmte bij iemand anders en iedereen heeft graag een hand om vast te houden, maar is het haar hand die ik mis of "een hand" dat ik mis???
Ik weet dat als ik morgen er terug aan begin ik binnen de maand weer meer last en miserie ga hebben met haar dan vroeger, maar een mens is op dit gebied tcoh een "dom wezen" blijkbaar.
Tja, ik heb hier zo ongeveer het relaas gedaan van een gans jaar plezier en miserie, ik zou zeggen, handig tips altijd welkom, maar ik ga het toch zelf moeten oplossen.....
Bedankt voor het lezen
D