Ik heb al een tijdje niets meer geschreven. Hier niet, maar ook in m'n dagboek, wat ik bijhield op aanraden van m'n psycholoog, niet. Ik had er op de éé n of ander manier even geen behoefte aan. En nu las ik m'n blog eens terug. Wat een verdriet voel ik dan weer. Wat ben ik door een diep dal gegaan de afgelopen 4 maanden. Want zover is het al. Bijna 4 maanden uit elkaar pas. Voor hem is het anders, al bijna 4 maanden een relatie. Gek is dat, hoe 2 levens, zo verbonden met elkaar, in 1 klap helemaal uit elkaar worden gerukt.

En toch is het ergens goed geweest. If it doesn't kill you, it makes you stronger. En ik geloof er ook in. Dat wil niet zeggen dat ik me weer helemaal super voel hoor.
Ik leef m'n leven, doe m'n ding. Ga stappen, maak lol met vriendinnen enzo. Maar toch voel ik dat gewoon nog steeds niet gelukkig ben. Ik ben zo bang dat ik dat ook niet meer word, zoals ik geweest ben. En dan is het moeilijk de rotmomenten uit de relatie weer voor me te halen. Want die waren er zeker, we zijn niet voor niets uit elkaar.

Ik vraag me af of ik weer helemaal dezelfde word. Of zou deze ervaring me toch in zoverre veranderen dat er een ander persoon overblijft? Maar wil ik dat wel? Ik ben gewoon te trots om dat te laten gebeuren, zoveel invloed wil ik niet dat hij heeft!

Ik heb ook geen contact meer met hem. En het gekke is, dat hij mij wel blijft bellen. Om niks eigenlijk. Helemaal geen boeiende dingen. En dan ben ik te laf om te zeggen dat ie ermee moet kappen. Want stiekem vind ik het op dat moment heerlijk dat ie belt. Terwijl ik weet dat ik daarna me weer 2 dagen ellendig voel.

Lastig ook zijn de mensen die het idee hebben dat ze alles moeten rapporteren wat hij doet en waar ze hem hebben gezien. Nou en?!? Ik wil het niet meer weten. Ik kan er niks meer mee. Ik wil ook niet dat hij dingen van mij weet. Ik wil er klaar mee zijn en verstandelijk kan ik dat ook, maar nu het gevoel nog. Ik weet dat het tijd kost allemaal, maar kom op met die tijd dan. Ik wil verder, er écht helemaal klaar mee zijn. Niet steeds in paniek schieten als ik maar het idee heb dat ik hem zie of zijn auto tegenkom. Ik wil het niet meer!!!

Ik merk dat ik aan het verwerken ben. Ik droom bijna elke nacht over hem. Dat hij vreemd ging en dat ik daar dan achter kom, dat hij met alle geweld probeert m'n huis binnen te komen en ik hem met al m'n kracht tegen probeer te houden. Dat soort dingen. En kan je vertellen, je wordt niet echt lekker uitgerust van wakker... Ik zou willen dat dat ook eens klaar was. Ik wil verder zonder de pijn, de tranen en het verdriet. Is dat nou zoveel gevraagd?