Het is weer zover, kongininnenacht. Dat betekend flink uit je dak gaan in de stad. Geen probleem voor mij, even wat vrienden optrommelen en biertjes drinken maar. Heel gezellig, totdat je wel een heel bekend gezicht ziet in het publiek. Eerst denk je, waar ken ik die ogen van, wat kijkt ze vaak, maar dan ineens besef je je het. Dat is een vriendin van m'n ex. En natuurlijk staat m'n ex ook te dansen op de muziek. Oranje strikje in haar haar, je weet het wel. Lachend in mijn richting kijkend...we zwaaien even. Maar de behoefte om er op af te stappen is er niet, blijkbaar ook niet van haar kant. Het is zo onderhand 6 maanden geleden dat het uit is gegaan. Een flinke winterdepressie, een verneukte studie en de eerste paar sessies bij een psychiater verder merk ik toch wel dat haar gezicht zien mij nog heel veel doet. Alsof er ineens een paar stenen in m'n buik zittten en m'n benen een marathon hebben gelopen zonder dat ik erbij was. Het feestje doet me ineens niet zoveel meer en even later duiken we nog even de kroeg in. Daar zit ik dan, harde muziek, veel drank, dikke rij buiten van mensen die naar binnen willen. En ik denk maar aan een ding, ik zit weer eens te malen. Enige momenten later groet ik mijn vrienden, ik ga. Het heeft geen zin meer om te blijven hangen, morgen weer een dag. Ik weet al precies waar dit gaat eindigen, zoals ik al vele avonden heb gezeten. Alleen, denkend over wat had kunnen zijn. Onderweg naar huis merk ik pas hoe negatief ik ben geworden, hoe kan je nog ooit met iemand samenzijn? Alles is toch vergankelijk? Niets is voor altijd?Hoe kan onvoorwaardelijke liefde binnen een jaar compleet overslaan, zonder aanwijsbare reden? Ik merk ook steeds vaker dat ik negatief advies ga geven aan vrienden over vrouwen. Bijvoorbeeld zeggen dat het over een jaar ineens anders kan zijn zonder dat je het verwacht. Of dat vrouwen niet te vertrouwen zijn. Natuurlijk geef ik mijn ex niet de schuld van dit alles, het ligt aan mij. Mijn voorgeschiedenis, of ontbreking daarvan, is de oorzaak. Dat heeft mij onzeker gemaakt. Dat maakt dit alles niet gemakkelijker. Er gaat nog steeds geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk. Het is net als je zegt: denk niet aan de kleur rood, waar denk je dan aan? juist rood. Zo is het ook met mijn ex, iedere dag kom ik nog situaties tegen waarin ik aan haar moet denken. Je leert ermee leven, maar dat maakt nog niet dat ik dit station gepasseerd ben. Sjonge wat is dit toch moeilijk...

Nu dan eerst maar een paar maanden reizen, dan kom ik misschien achter mijn doel in het leven...