Het is alweer een enorme tijd geleden toen jij mij voor het laatst in je armen nam. Ik mis het, ik mis je warmte, je armen, je lach en je stem, je hele manier van doen. Want toen ik je voor het eerst zag wist ik het, met jou wou ik verder. Gelukkig had jij dat bij mij ook. Want het liedje van Roxette: I'm sorry komt me erg bekend voor. Na een uur naast elkaar te hebben gezeten als volslagen vreemden zaten we zoendend in elkaars armen. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt. Zo zeker was ik ervan, en ik kende alleen maar je naam.
Daarna deed je zo je best om mij te veroveren. Je had het alleen nog maar over mij, volgens vrienden zat ik de hele dag in je hoofd en was je alleen nog mar aan het dagdromen. Als je me zag was je niet bij me weg te slaan.
Zo bijzonder vond ik het, we hoefden geen woord te zeggen, we hadden genoeg aan elkaar en het voelde allemaal zo vertrouwd.
Maar toen sloeg jij om, sindsdien konden we niet meer normaal tegen elkaar doen.
We ontwijken elkaar een beetje, durven elkaar niet meer aan te kijken.

Nu mijn vader ernstig ziek is zou ik met 2vrienden van jou naar de bioscoop gaan die je nauwelijks nog spreekt, ze zouden me opvrolijken. Maar je wou per se mee, vroeg aan hun of ik dat wel leuk zou vinden. Ik kwam aan en jij zwaaide vol enthousiasme, maar je was weer verlegen en ontwijkend. Nog na zo'n tijd. Al snel begon je ook niet meer tegen me te praten, nadat je zoiets opving dat ik niet naast je wou zitten.
Maar dat was niet waar. Een vriend zei: hij denkt dat je hem niet meer mag.

Toen ben ik op msn naar je toegestapt, lieverd dat was zo lastig voor me.
Ik vroeg aan je wrm je d8 dat je niet meemocht, je zei eerlijk dat je dacht da ik het niet leuk zou vinden. Toen ik vroeg hoe je daarbij kwam zei je: geen idee, stond er gwn ff bij stil. Wat is dat voor een antwd dacht ik?!
Toen ik zei dat ik je mag zei je alleen maar ok. Meer niet, dan ok.
Toen viel bij mij de druppel...waar is de jongen gebleven die lol had in het leven en iedereen kon laten lachen. Die enthousiast was en zorgzaam. Die het allemaal voor elkaar had?

Je bent jezelf verloren lieverd. Waarom ging je weg bij me? Ik had je kunnen helpen. Je zit in de knoop, waarom zou je anders veranderen in een drinkend en overwerkende gozer die elke meid versiert die hij tegen komt. Anderen zeggen bindingsangst. Anderen zeggen dat je niet weet wat je wilt. Maar als je zo het spelletje blijft spelen met me, dan wil ik je nooit meer zien.
Waarom kan je me niet meenemen? Terug meenemen naar de plek waar alleen wij konden komen en waar we gelukkiger waren dan ooit. Waarom kan je mij niet meer in mijn ogen aankijken, want elke keer als dat gebeurd durf jij dat niet.
Ben je echt gelukkig zo? Elke keer weer ziek door de drank.
Eerst dacht ik dat je eindelijk je lesje had geleerd, je was kapot. Maar nee, daarna stond je op en je ging weer net zo hard door als eerst.
Ik dacht dat ik de oude jou weer terug zou komen, maar volgens mij raak je die steeds erger kwijt. Een vriend van jou zei: hij heeft iemand die hem op het rechte pad houd. Alleen als ik je aankijk en je lacht verlegen naar me, weet ik dat er ergens nog een stukje van de echte jou zit. Zoals je vrolijk naar me zwaaide toen ik aankwam lopen. Waar ben je? Wat is er mis met je?
Hoe moeten we nou verder? Zal je de volgende keer weer zo dubbel gaan doen, of kunnen we dan eindelijk weer eens normaal tegen elkaar doen zoals we dat afgesproken hebben?Ǭª vrienden? Want elke keer als ik denk dat je weer normaal kunt doen, doe je me weer pijn. Dit was de druppel, ons laatste msn gesprek. Als je de volgende x niet normaal doet als ik je zie, laat ik je los voor eeuwig en wil ik je vergeten. Want schijbaar kunnen we én geen geliefde zijn en geen vrienden.

Liefs,
Dearest...