Het is mei,

het is lente,

de zon schijnt en de terrassen zijn gevuld

en de mensen stralen en lachen.

Voor hen die nog treuren om een lief, voor de zoekers naar zichzelf, de boetelingen van schuldgevoel, de boze wrekers, de stille kluizenaars, de onrustige strebers, voor allen die vragen, hopen, missen, willen, proberen vast te klampen, proberen los te laten, voor allen die groeien en leren. Voor hen brengt de zon en warmte een dubieuze gelukzaligheid, want juist nu steekt de duisternis van binnen zo af tegen het licht dat buiten is. Juist nu is al die blijdschap en al dat genot een pijnlijke herinnering aan het tranendal van binnen.

Ik geniet wel, maar het maakt me niet gelukkig....en wat zijn al die mensen toch gelukkig... en ik...waarom ik niet? Waarom ik ooit wel? Wat is het... geluk.

Ik schreef ooit, jaren geleden een ode aan de meizon. Vandaag zocht ik de woorden terug, op de dag der bevrijding, de dag waarop ik mij allerminst bevrijd voel, nog gevangen in mijn zelf gebouwde gevangenis. Wanneer de dag van bevrijding voor mijzelf is weet ik niet. Het licht is er, ik kan het lichtknopje alleen niet vinden. De bevrijding is er, ergens in mijzelf. En als ik bereid ben mezelf binnestebuiten te keren... dan zal ik mijn eigen bevrijding bewerkstelligen, zoals Boeddha deed, zoals Jezus deed, zoals Mandela zich bevrijdde nog binnen de muren van de gevangenis van onwetenden. Dat is de bevrijding van angst. Dat is liefde.

Mijn gedicht:

De Meizon

Wat de meizon doet
is mensen uitkleden
uit hun grijze pakken
uit hun norse grimassen

Overal waar mensen zijn
heersen haar stralen
is zij de ster
in het land van binnestebuiten

Wat de meizon doet
is de steden aankleden
met kleurige wasrekken
met donkere zonnebrillen

Overal waar het licht is
lachen de mensen
en vieren bevrijding
in het land van binnestebuiten

liefs

Louise