Ben hier net nieuw aangemeld door ergens anders op een forum verhalen te hebben gelezen.
Hieronder kort hoe t nu is. Het verleden is iets wat ik moet laten. Vooruit kijken en leven.

2 jaar intense ,en heftige relatie, 3 jaar revalidatie en ben nog niet klaar.
Wiet is slecht maar verdoofd, praten kan neit met zomaar iedereen.
Zij is weg, maar nog dichtbij. Verbreekt het contact, gaat in op waar zij negatief uit kan halen. Op moment als we wel samen zijn door een festival of dat we kiezen om te praten. Is het perfect vertrouwd en gaat het zoals het hoort te gaan. Voor beide geldt dit.

Door mij te kwetsen kom ik steeds verder weg te staan.Door mezelf te laten kwetsen.
Het enige wat mij in de weg staat is; dit maatje heb ik in het begin van mijn leven ontmoet, me soulmaatje die anderen misschien op hun50e pas ontmoeten. Ik wil geen excuus zoeken om te zeggen dat het niet is mijn ware, dat is ze. En ben bang voor zij die niet meer te bereiken is. Geen woord, geen blik, geen gedachte, geen moment, geen vriendschap, geen contact. Dat ze niet meer leeft en ik te weinig tijd met der heb door gebracht. Of ze niet genoeg weet.... Nou ja... ik weet hoe het klinkt maar ik weet ook hoe het voelt.

Ik schrijf van me af, zing en denk veel. Misschien soms teveel. Ben ik de enige met precies dit?