Het ging er na dat hectisch weekend enkele dagen rustig aan toe!
Echt waar… ik probeer ook het goede in hem te zien, zoals die knuffel die hij mij eergisteren gaf, de lach die soms op zijn gezicht verschijnt, hoe hij met de kinderen omgaat. Hoe hij in bed niet meer direct zijn rug naar mij toekeert… integendeel, hij heeft aandacht voor mij!!!

Die puntjes doen mij zo goed.

Tot vanmorgen voordat ik op moest, stelde ik de vraag “heb je haar nu al eens terug willen bellen?”
Waarop hij zei, “ze nam niet op, ik denk dat ze boos is”

Waarom belt hij mij niet op als hij zijn gedachten er niet bij kan houden? Waarom betrekt hij mij er dat moment niet bij.
Wat zou hij dan in hemelsnaam nog moeten en kunnen zeggen?
Is zijn keuze dan nog niet gemaakt?

Moest hij zijn eigen bezig zien en horen…
Van een ander zou hij hem direct veroordelen en ergens ‘zot’ verklaren.
Is een uitdrukking van hier natuurlijk.

Ik kan er echt niet bij en heb het daar heel moeilijk mee.
Nu ik even opkom voor mijn eigen gevoelens… waar ook ter sprake kom dat ik niet meer zo verder wil etc etc
Zou mr op aangeven van mij, toch alleen gaan wonen.
Zijn die afgelopen dagen dan toch maar schijn geweest?
Iets in mij zegt van niet… maar waarom dan???

Ik ben heel die cirque hier kots beu.

Voor de zoveelste keer diep gekwetst…
Heb er bijna geen woorden voor.
Dit is zo’n kinderachtig gedoe geworden… (en hij is er 41 !!!)

Sorry maar ik kan daar niet bij.

Bedankt dat je even tijd nam voor dit te lezen