Hallo,
Ik had al eerder iets gepost, maar ik denk dat t verhaal erbij hoort.
Ik heb dus een relatie van 1,5 jaar achter de rug. Na wat "narommelen" is het nu echt over, ze heeft een ander. Een week of 3 geleden kreeg ik dan de boodschap waarvan ik dacht dat ik er nauwelijks moeite mee zou hebben, helaas niet dus.
Nu denk ik de hele tijd terug aan onze relatie. Ik leerde haar zon 2 jaar geleden kennen op een feestje bij een vriend. Zelf had ik toen al een hele tijd een relatie, maar dat ging niet al te best. Ik durfde ik t niet te erkennen maar er sloeg een vonk over. Zelf had ze ook een relatie, maar achteraf zei ze dat zij dat ook had.
We bleven elkaar wel tegenkomen op feestjes of in de stad en ik na een tijdje kon ik er niet meer omheen: ik voelde iets voor haar. Mn andere relatie was inmiddels uit. We kregen steeds leukere gesprekken en we hadden een keer telefoonnummers uitgewisseld. Na een tijdje spraken we een keer af en toen was t raak natuurlijk. We waren allebei verliefd en belandden in een heftige relatie.
Achteraf gezien zagen we elkaar ineens heel vaak, zij woont dichtbij mij in Zeist en ik woon in Utrecht. We hadden allebei veel vrije tijd dus het kon ook. We konden het dan ook niet laten om elkaar bijna elke dag te zien, maar t voelde ook goed. Een nadeel was dat we ook ruzie hadden over kleine dingen.
Ik had wat persoonlijke stress ivm werk, zij had haar persoonlijke dingen. Al snel werd het teveel ruzie, vaak heb ik toen overwogen om het uit te maken.
Ergens wist ik dan toch dat t goed zat, alsof het een fase was. Ik bleef hoop houden dat we elkaar beter zouden begrijpen na verloop van tijd. Zelf heb ik t een paar keer beeindigd in frustratie, omdat ik ff de hoop opgaf. Zij deed dat niet maar ik heb haar daardoor wel gekwetst.
De passie was in onze relatie net zo groot als de ruzie. Iemand is zo dichtbij, maar ook zo ver weg soms... Ik verwijt me nu dat ik mezelf voor mn gevoel niet was. Ik kon mn persoonlijke stress en andere omstandigheden niet scheiden van onze relatie. De nutteloze ruzies zijn het achteraf niet waard geweest.
Aan t einde van onze relatie kreeg ik juist t gevoel dat t beter ging, we waren een weekendje weg met zn 2en. We probeerden echt zonder ruzie bij elkaar te zijn, maar daardoor liep de spanning alleen maar op. Toen we dan ook een meningsverschil hadden was de breuk er. Ze kon t niet meer opbrengen. De zondag in Berlijn hebben we dan ook niet meer volgemaakt en we besloten naar huis te gaan.
Thuis twijfelden we nog of we de juiste keuze hadden gemaakt, maar we besloten samen dat we niet verder konden zo. Dat leek voor mij eerst de beste beslissing.
We bleven elkaar zien en belandden soms ook in bed, wat na verloop van tijd te zwaar werd voor ons beide. Na verloop van tijd werd het platonischer. Daarmee merkte ik ook dat ik verlangde naar het verleden.
3 weken geleden kreeg ik dan eindelijk te horen waar ik misschien onderbewust bang voor was. De breuk is definitief. Er is een ander. Het rare is dat ik zo ben veranderd en dat ik me nu besef wat ik heb laten schieten. Nu heb ik t gevoel dat er plaats is voor iemand in mijn leven, voor haar. In mn gedachten loop ik onze relatie bij langs en zie ik precies mn eigen fouten en hoe ik het anders had kunnen doen. Ik kan nu veel beter relativeren.
Ons contact was op het laatst ook weer goed, we hadden t gezellig, waarschijnlijk ook omdat er geen druk was. De brandende vraag is nu natuurlijk, hoe had het weer kunnen beginnen, misschien was t nu wel anders gelopen. Daar ben ik zo van overtuigd.
Nu sta ik voor de lastige taak om tegen mn sterke gevoel in te gaan en t meisje te laten gaan die het misschien wel was... Het voelt echt verkeerd aan, maar ik besef me dat het echt te laat is voor een bekentenis. Nu zit ik dus in de verwerking, ik probeer t zo druk mogelijk te hebben en niet na te denken, wat soms ook lukt. Ik hoop er voorlopig alleen niet tegen te komen, want dat trek ik slecht denk ik.

Nou dat was in "t kort" het verhaal...
Ik hoop dat iemand er wat aan heeft.
grtjes Rob