Om wat duidlijkheid te scheppen in de zaak. Ik ben 17 jaar en ik zal het niet onder hoek en kant steken maar ik twijfel al meer als een jaar over mijn eigen. Het is allemaal begonnen met mijn beste vriend. Of liever gezegd het is nog steeds bezig met mijn beste vriend. Ik heb mijn gevoelens en verwardheid al meerdere malen kunnen uiten bij personen die mij dicht bij het hart liggen, maar telkens keer vondt ik niet voldoende kracht om weer door te gaan.

Nu, het begon een jaar geleden. Ergens in het begin van de zomervakantie. Ter ere van een verhuis van mijn beste vriend. Om toch maar een beetje deftig afscheid te nemen had ik besloten om nog een keer met hem op stap te gaan. Ik bedoel gewoon op café en vervolgens bij hem te blijven slapen. Natuurlijk hadden we die avond een leuke tijd, herinneringen opgehaald, wat gepraat over hoe we elkaar zouden zien etc... En ik ga het niet verzwijgen maar ik had het heel moeilijk met zijn vertrek. Het lijkt mij wel normaal dat je aan zo een heel nieuwe situatie moet wennen. Je hebt tenslotte jaren met hem doorgebracht. Hij had het ook moeilijk met dat feit maar iedereen uit dat op zijn eigen manier. Er waren ook bepaalde zaken bij hem die daarin meespeelde.

Nu die avond en ik bedoel toen we een poging deden om te slapen, zijn er bepaalde dingen gebeurd. Nu op dat moment denk je daar niet over na, je had een beetje gedronken, een beetje experimenteren etc...
De volgende ochtend deden wij eigenlijk alsof er niks gebeurd was. We zwegen erover tegen elkaar, misschien uit schaamte? Was het omdat we bang zouden zijn dat wanneer we een gesprek hierover zouden aangaan dat we een conflict zouden hebben? Ik weet het niet. Nu de dag van het verhuis was het voor mij eventjes emotioneel maar dat ging wel voorbij. Mijn eigen wijs aan het maken dat ik sterk moest blijven en mij niet laten kennen.

Wij hadden ook tegen elkaar gezegd dat wij nooit zouden scheiden van elkaar in de context van vriendschap wel. We zouden er aan moeten werken en regelmatig contact moeten houden. Als je zijn achtergrond kent dan zou je weten dat communicatie en hem niet samen gaat ( lichte vorm van autisme). Ik benadruk wel dat hij een zeer intelligente persoon is en dat er alleen een klein probleem is op het vlak van emoties en communicatie.

Nu we hadden de maanden daarna zeker nog contact, echter via gsm. Iets dat ik eigenlijk niet echt evident vindt. Nu hij ging natuurlijk ook naar een andere school en hij leerde andere mensen kennen. We hadden begin September van dat jaar nog eens samen afgesproken dit keer bij mijn thuis. Wat toen begon als een gezellige avond eindigde voor mij in een slapeloze nacht waarin ik de slaap niet kon vatte door het piekeren. Het was opnieuw gebeurd. Ik wete niet hoe ik erop kwam, het gebeurde heel spontaan. En daarna was ik heel verward en zat ik vol met vragen. Ik wete niet hoe hij hierover dacht. Ik heb het nooit niet durven vragen aan hem. Daarna zijn wij het contact wat verloren geraakt. Ik zat in een heel stresserende en drukke periode en omdat ik meestal de touwtjes in handen had als het op het vlak van communicatie aankwam, vertroebelde alles een beetje. Nu hij leerde een mesije kennen en begin november waren zei een koppel. Ik was zeer blij voor hem, hij verdiende het. Maar ergens raakte ik daardoor nog harder in de war. Ik vraag mijn nog Altijd af: zit de wereld zo gecompliceerd in elkaar of zit ik zo in elkaar?.

Begin December zijn we terug aan de praat geraakt en het was alsof alles weer koek en ei was. ik begon ook alovr mijn twijfels te raken en ik voelde mij in die periode ook weer op het gemak.

Begin Januari spraken wij dan weer terug af bij zijn thuis. God weet wat ons toen bezielde maar het gebeurde weer. Alle twijfels, vragen en verwardheid kwamen terug. Ik had er genoeg van, ik was doodop van het peikeren en de slapenloze nachten. Ik moest iemand in evtrouwen nemen, mijn verhaal en gevoelens kunnen uiten. Hetgene wat mij zeer hard heeft geholpen en ik heb er veel aan gehad. Maar naarmate dat ik er meer over praatte destemeer kreeg ik een krop in mijn maag. Ik besefte dat ik hem miste!

Ik wou toen zijn mening over de zaak weten. Ik heb heb toen verteld dat ik het niet meer wist allemaal. Hij zei toen tegen mij dat hij zich niet op het emotioneel vlak tot mij aangetrokken voelde maar meer op het lichamelijke. En dat hij mij niet wou kwijt raken, ik hem trouwens ook niet. Maar ik moete r wel bij zeggen, hij had een vriendin!

De maanden daarna is het minder voorgekomen nog een een of twee keer. En ik begon mij er vertrouwerd mee te voelen. Eigenlijk begon ik mij vertrouwerd bij hem te voelen. Ik raakte toen in de tussentijd heel goed bevriend met zijn vriendin. Natuurlijk vertelde ik niets over wat er tussen ons gaande was. In de eerste plaats omdat ik hem niet kwijt wou en in de tweede plaats omdat ik haar niet wil kwetsen. Zei is ene zeer gevoelig en vriendelijke vrouw waar ik het heel goed mee kan vinden. Tot op de dag van vandaag nog. Ikweet dat het niet goed is en dat ik eigenlijk daarover lieg tegen haar en dat voelt ook niet goed aan maar ik kan het niet riskeren om het tegen haar te zeggen.

Nu, wij hebben zeer intieme en fijne momenten gehad maar de dagen en weken na die momenten was ik nogal neerslachtig. Ik vond mijn troost dan ook in het intensief werken voor school of extra hard werken op mijn werk. Ik denk persoonlijk dat hij mij aanziet als zijn beste vriend. Hij heeft mij dat ook verteld. En ik weet dat hij heel gevoelig is, als je hem mentaal kwets dan ....
Ik heb dit enkel en alleen bij hem gehad en ik denk dat ik in de tussentijd effectief verliefd op hem ben geworden. Maar ik voel mij ook nog altijd wel aangetrokken tot het vrouwelijk geslacht.
Ik blijf voor hem misschien zijn eeuwige beste vriend, luisterend oor, gesprekspartner je noemt het maar zoals je wilt. Maar voor mij blijft hij waarschijnlijk een eeuwige onbereikbare liefde. Ik zal het daar moeilijk mee hebben en ik weet niet hoe hem kan loslaten... Zonder mijzelf te kwetsen.

Nogal langdradig, ik weet het maar ik heb het uitgetypt. En het klinkt allemaal nogal raar maar verliefdheid en liefde zitten ook raar in elkaar...