Toen ik begin maart een einde maakte aan mijn relatie, had ik daar mijn redenen voor. Zij had veel persoonlijke problemen en ondanks dat ik er heel graag voor haar wilde zijn, kon ik het niet. Het ging op dat moment zo ontzettend slecht met mij, dat ik op een gegeven moment zeer concrete plannen had om een einde aan mijn leven te maken. Ik kon haar deze pijn niet aan doen en heb toen een onnozele ruzie aangegrepen om een einde aan deze relatie te maken.

Ik had direct al spijt van mijn beslissing en kwam terecht in een enorme achtbaan van emoties. Hierbij speelden ook veel dingen die niet met die relatie te maken had. Na drie weken kwam ik een ander meisje tegen waar ik gevoelens voor kreeg.

Deze relatie begon al stroef en daar was maar één reden voor, ik loog over alles, nooit ben ik vreemdgegaan of zoiets hoor, meer kleine dingetjes. Ik verhuisde naar het andere kant van het land, voor haar, maar ook om weg te lopen van mijn problemen. Achteraf gezien, denk ik, dat ik die relatie onbewust zo manipuleerde dat het wel uit moest gaan, mijn doel was immers toch al bereikt, ik was weg uit die situatie.

Toen ook deze relatie uitging, begon ik steeds meer terug te denken aan mijn eerdere ex. Ik begon haar ontzettend te missen en schuldig te voelen over hoe alles was gegaan. Zij weet niet waarom ik het precies heb uitgemaakt. Het is ondertussen alweer bijna januari en zij heeft een nieuwe vriend.

Ik heb een brief geschreven waarin ik beschrijf waarom ik het heb uitgemaakt. Ik zou deze heel graag willen sturen aan haar, maar om de één of andere reden durf ik dat niet. Het is niet dat ik wil dat ze bij me terug komt, zou dat wel gebeuren is dat zeker fijn, maar het gaat er mij vooral om dat ik graag wil uitleggen waarom ik er niet was voor haar.

Ik mis haar zo ontzettend erg en er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk. Ik weet niet zo goed wat ik met al deze gevoelens aan moet. Ik weet ook niet of ik die brief aan haar moet versturen. Ik kan haar maar niet los laten.