Ik ging normaal een ganse dag werken maar ik was kapot deze middag. Had mij in het begin van mijn (eerste) werkdag gevraagd of ik verlof kon krijgen deze middag. Werd niet direct goedgekeurd.
Ik moest het proberen en afwachten, mijn gedachten een andere wending geven... etc. etc.
Makkelijk praten... maar dat effectief ook doen is een andere zaak.
Daarbij kwam nog bij dat ik zo weinig geslapen heb... kon gewoon mijn emoties niet de baas.
Op de middag terug naar mijn verantwoordelijke gebeld... was niet happy.
Het was zo van... als je begint te werken verwachten we dat je er ook voor de 100% bent... ik begrijp je maar... dit en dat... wat ik uiteraard ook allemaal begrijp! Ik heb alle begrip voor haar en haar werk.

Ik zeg haar uiteindelijk (terwijl ik mijn tranen niet kan bedwingen)
"ik wil werken, ik wil vooruit, ik doe mijn werk graag... en verleden week zag ik het even beter zitten... Ik voel dat ik aan het werk moet om mij uiteindelijk volledig goed te voelen. (Ik wil echt geen volle dagen meer thuis zijn...)
Maar ik heb ook niet voorzien dat het er dit weekend ze hectisch aan toe zou gaan... het enige wat ik vraag is om mijn volle dagen zowel nog vandaag maar ook de eerste 3 weken te halveren.
Meer niet!!! Geef mij nu eens de kans! Uiteindelijk als het erop aan komt kan het me hier geen bal schelen. Mijn belangrijkste zorgen zijn thuis en niet mijn werk!!"
(Dat is gewoon zo... Als ik moet kiezen tussen mijn werk en mijn gezin... heb ik geen twijfels hoor.)
Dit gezegd zijnde zei ze van "ach ik hoor dat het je uiteindelijk niet gaat, en om zo bij de mensen te gaan is ook niet de bedoeling. Blijf dan toch maar thuis"
Waarop ik haar verzekerde dat ik elke morgen werken, wel al aankan.
Die volle dagen zijn er voorlopig teveel aan. Als ik thuiskom wil ik nog wat mens zijn en er voor mijn kinderen (en man) kunnen zijn!
Als ik mij nu geforceerd zou hebben, en uiteindelijk wel een ganse dag zou gewerkt hebben dan zou het thuiskomen zijn en recht na een douchke mijn bed induiken!!!
Maar zo wil ik niet zijn!!! Ik behoed mij daarvoor...
Het is dus daardoor dat ik nu al thuis ben...

Ik heb deze morgen ook al een sms geschreven naar de man van de slechte, dat egoïstisch... (Echt, het is door haar dat ik mijn slaap niet kon vatten. Lag haar in mijn gedachten gewoon uit te schelden.)
(heb ook al op zijn voice ingesproken, nu is het mijn 2e of 3e sms... nog altijd geen antwoord.
Wat ik geschreven heb? ik zal het eens letterlijk overtypen zie.
..., ik ga het blijven vragen... Wie gaat er vertrekken?
Jullie of wij? Ik wil niet nog in .X. haar buurt wonen!
.X. zal NOOIT nog gelukkig worden...
Niet met mijn man in haar buurt!!! Idem voor mijn ventje!
Zij speelt veel te veel op zijn gevoel in!! Ze heeft zijn keuze gehoord!
En ook al wil ze het niet geloven mijn man kiest niet voor haar!
Maar daarvoor kan zij nog wel zijn gevoel verstoren!
En geloof mij dat beseft ze maar al te goed! Ze dacht alles naar hand te kunnen zetten... wel pech voor haar.
En voor de rest heeft ze hier niemand meer! Behoed je voor leugens... Echt waar, als je voort wil met je gezin maak dan dat het gebaseerd is op de waarheid! Det is voor jou geluksgevoel o zo belangrijk!!!
Ik scherm nu niet voor mijn gezin door dit te zeggen.
Ik weet hoe en waarvoor ik sta... En geloof mij zo kunnen ze niet blijven wonen!!!
Dus neem een beslissing... niet voor mij maar voor JOU GEZIN en in de eerste plaats voor al onze kids. Zij zien hier allemaal zo erg van af...
Sterkte!

Ik heb natuurlijk in zijn sms namen gebruikt maar dat wil ik hier niet doen.

Dit is enkele uurtjes geleden verstuurd maar ik vraag mij af of hij al iets gelezen heeft van-of geluisterd heeft naar mij.

Maar besluit is wel dat we zo niet kunnen blijven wonen... Natuurlijk hoop ik hen ervan te kunnen overtuigen. Zij zijn uiteindelijk inwijkelingen afkomstig uit het Gentse.
Bij ons woont al (of toch de meesten) van onze familie hier in een straal van 4 km.
Wij horen hier... iedereen van ons is hier en zij heeft uiteindelijk hier niemand meer... zelfs mijn man niet!!!

Ik moet bekennen dat hij er hier vrij goed bijloopt. Is wel ook moe.
Maar wie niet?

Ik krijg het gevoel dat nu, het hier WEL op het juiste spoor zit om het geluk in ons gezin weer te krijgen.
In mijn binnenste hou ik nog alle pistes open...
Maar dat beetje hoop mag ik toch in mij opnemen???
Uiteindelijk moet ook ik het positief zien en moeten we elkaar bijstaan om dit uiteindelijk wel nog tot een goed einde te brengen.

Dus aan ieder hier hou de moed erin...
in het leven kan het raar keren...
Hoe, wat, waar, wie... Veel dingen hebben we niet in de hand.
Maar probeer uiteindelijk in alles het beste naar boven te brengen.

Hij stond onderaan de trap, ik heb hem de hand gereikt, het was moeilijk om elkaar vast te nemen maar nu we elkaar hebben aangeraakt, en vastgenomen hebben...
zullen we treedje met treedje weer dichter naar elkaar proberen komen... Dit zal waarschijlijk niet zijn zonder vallen en opstaan gaan...

Maar we hebben elkaar al vast en dat vind ik al veel...
voorlopig moet dat niet meer zijn voor mij...
het ga iedereen goed...

Aan iedereen heel veel liefde, sterkte en geduld toegewenst.
Ann