Het is nu 34 dagen geleden sinds mijn ex uit ons huis trok. Het is 21 dagen geleden sinds we voor het laatst contact hadden. Nog steeds denk ik bij alles wat ik doe aan hem. Ik weet dat het leven doorgaat, maar het is zo verdomde moeilijk zonder hem. Heb vanochtend weer veel gehuild, terwijl ik het gisteravond best leuk had. Het lijkt wel dat iedere keer als ik het leuk heb bestraft wordt met een periode waarin ik hem extra hard mis.

Nog steeds de vraag waarom? Ik weet niet waarom het uit is, het is allemaal zo raar gelopen. HEb vandaag voor het eerst weer oude mailtjes gelezen van toen hij het uitmaakte. Hij was 's nachts wegestormd, roepend dat het afgelopen was. De volgende dag hebben we op MSN gepraat en zei hij dat het allemaal goed ging komen. De dag daarna maakte hij het uit via een smsje. Hijzelf zei altijd dat hij nooit had gezegd dat het weer goed ging komen, maar in het mailtje dat hij die dag verstuurde stond: ik wil niet dat het uit is, ik wil dat je bij me blijft. Ik ben bereid het nog een keer te proberen als je in therapie gaat.

Ik was best bereid in therapie te gaan en het had een hoop uitgemaakt als ik dat had gedaan (wat ik ook geantwoord heb op dat mailtje), waarschijnlijk was ik er dan achter gekomen dat ik eigenlijk zo gek nog niet ben en dat hij zich maar eens anders moest gaan gedragen en was het daar alsnog stuk gelopen. Maar dan had ik de controle erover gehad. Dan had ik geweten dat het beter was. Nu denk ik de hele tijd: Ik was toch geen slechte vriendin? Waarom moest hij het dan uitmaken? Ik heb toch altijd mijn best gedaan voor onze relatie, wat ik er allemaal niet voor over heb gehad... was dat dan niet belangrijk?

Als ik het overnieuw mocht proberen zou ik dat doen. Dat klinkt heel dom waarschijnlijk, maar ik weet nu waar het mis ging en waar mijn zwaktes lagen. Ik gaf mezelf niet de ruimte in de relatie en ik offerde me te veel op. Ik zou graag willen weten hoe het was geweest als ik dat niet had gedaan, waarschijnlijk had de relatie dan weinig kans van slagen gehad, dat zou ik graag willen zien.

Maar ik weet hoe onmogelijk dat is. Er komt nooit meer en moment dat wij normaal met elkaar kunnen praten. Hopelijk kom ik hem dus ook nooit meer tegen. Het doet zo'n pijn dat alles wat we hadden opgebouwd (ookal was het dan misschien niet perfect, we hadden het altijd kunnen verbeteren) moest worden weggegooid omdat meneer het idee had dat hij zijn rust niet kreeg die nacht (dat stond ook in het mailtje). Dat hij me daarom zo'n pijn moest doen en zichzelf als slachtoffer neer moest zetten. Ik zou het er graag nog eens met hem over hebben, want ik zou graag willen dat hij inzag wat hij had gedaan die nacht en waarom het fout ging, maar het zal niet mogelijk meer zijn.

De laatste keer dat we elkaar zagen en dat hij zei dat hij me niet meer wilde spreken omdat hij nog niets verwerkt had, heb ik mezelf een termijn gesteld om het niet hebben van contact wat draaglijker te maken. Ik heb gezegd tegen mezelf: als je nog steeds contact wil mag je dat 15 april weer proberen. Ik heb dit niet gedaan op 15 april omdat ik dit een stom idee vond en het best nog kon uithouden. Vanochtend had ik echter weer de neiging om te vragen of hij erover wilde praten, ik heb een mailtje geschreven, bestaande uit 1 zin, namelijk de vraag of hij een keer wilde praten, maar toen ik dat zag staan, met zijn naam erboven, voelde het verkeerd om het te versturen. Hoe graag ik het ook zou willen, we kunnen niet meer als twee volwassenen met elkaar praten.

Vanavond zijn we allebei uitgenodigd voor hetzelfde feestje. Eerst wilde ik niet gaan, vanwege hem. Gisteren vroeg de feestgeven of ik nog ging komen, waarop ik zei dat ik twijfelde. Hij antwoordde daarop dat mijn ex ook twijfelde en waarschijnlijk niet zou komen. Dus ik ga er gewoon heen. En zelfs als mijn ex daar is, laat maar komen dan. Ik wil graag praten, maar als hij niet normaal kan doen gaat het snel over. Ik ga me gewoon als normale volwassene gedragen, want ik ben te goed voor dit geruzie.

sorry voor dit lange verhaal trouwens...