Vandaag is mij voor de zoveelste (het lijkt wel honderd) keer gevraagd 'hoe nu verder?'. Ik zou het niet weten. Ik heb het namelijk zelf tot zoveel keren laten komen. En nu zit ik mij, alweer, met een gescheurd hart te bedenken of ik ooit over zoveel verdriet heen kan komen. Verdriet over het OVER. Wanneer is het eindelijk 'over'? Wanneer komt er een einde aan mijn pijn? Wat is 'over'? En hoe blijft het 'over'?
Vandaag las ik voor het eerst dat er meer mensen zijn die pure wanhoop voelen. Die alleen maar blijven huilen. Die steeds weer willen bellen. De 'onschuldige' ik dacht dat ik de enige was. Dat het niet normaal was wat ik voelde. Dat andere mensen het wel konden (over hun verdriet heen komen). Maar vandaag voel ik mij voor het eerst niet alleen met mijn gevoelens. Ik durfde er niet over te praten, omdat ik bang was voor de reacties die ik zou krijgen na de zoveelste break-up.
Het is nog steeds niet 'officieel' uit. Dat gesprek is nog niet gevoerd. Dat is nog nooit gevoerd. Dat durf ik niet. Ik ben bang dat ik niet zonder hem kan zijn (rationeel weet ik dat dat onzin is). Wat ik blijf denken is dat als ik maar hard genoeg blijf werken aan, en vechten voor deze relatie dat het goed gaat komen.

Dit is wel weer even genoeg tekst. Ik ga mijn bedje opzoeken (ben helemaal op).
Slaap lekker allemaal!