niet de enige

afbeelding van Patty67

Door alle verhalen op deze site te lezen, realiseer ik me des te meer dat ik niet de enige ben. Maar ja, eigen leed voel je het hardst.

Door alle verhalen komen er bij mij herinneringen naar boven waarvan ik dacht dat ik ze verwerkt had. Herinneringen van het begin van de breuk. Heb ik dat nou nog niet achter me gelaten??? Nou nee dus. Ik blijf zo verschrikkelijk hangen in mijn verdriet en gemis.

Gisteren belde mijn ex naar de kids. Hij deelde mee dat hij aan het klussen was. Ik dacht ja hij kan dat wel. Er komt werkelijk bijzonder weinig uit mijn handen. De kleinste dingen kosten mij de grootste moeite. Dingen waar je vroeger niet over nadacht en eigenlijk automatisch deed, daar denk je nu 10 keer over na.

Morgen ga ik mijn ex weer zien op het sportveld. Aan de ene kant zie ik daar tegenop en aan de andere kant voelt het altijd zo vertrouwd. De klap komt echter thuis pas als ik me realiseer dat hij er niet meer bij is.

Ik word er gek van dat ik het gewoon niet achter me kan laten. Hij is werkelijk geen moment uit mijn gedachten.

Snif,

Patty