Ik sta op. Terwijl ik koffie zet, proef ik nog vaag een droom.
De zon verblindt me als ik de gordijnen openschuif.
Ik neem een sip van de koffie en trek van een zoveelste sigaret.
Alles voelt me vreemd aan.
Je bent er alweer in m'n gedachten en de wond in m'n hart bloedt opnieuw.
Het enige wat ik hoor is: dit kan niet echt zijn. Dit maak je niet mee.
En toch sta ik er. Dit ondergaand.
Wat ben jij nu aan het doen? Wat gaat er om in dat hoofd van je? In wiens armen ben je deze morgen wakker geworden en waar?
Een jaar terug werden we samen wakker in een tent op een kleine camping in Frankrijk.
We zetten koffie en rookten samen een sigaret.
Dit maak ik niet mee. Dit is niet echt.
Iedere dag, elk moment dat ik wakker ben voel ik de pijn. Het doet me zo vaak huilen.
Wanneer de avond valt, ben ik blij dat ik in bed kan kruipen.
Het is leeg. Een boek houdt me gezelschap tot de slaap me overvalt.
En dan kom jij mijn dromen kleuren. Een nachtmerrie... overdag en in de nacht.
Ik kan er niet van wegvluchten. Ik ben niet sterk genoeg om er tegen te vechten.
Ik ben moe.
Moe van het gemis, moe van het verdriet, moe van het hunkeren naar jou...
de enige die me niet meer wil...