Het is zondag en ik mis je weer heel erg. Maar wat het meeste pijn doet is dat je onbereikbaar voor me geworden bent. Ik zou je kunnen bellen, je zou opnemen, maar dan zou je dichtklappen en niets tegen me zeggen. Wat is het nou, lief? Waarom kun je met iedereen praten, behalve met mij? Waarom geef je iedereen de indruk dat het goed met je gaat, waarom flirt je weer vrolijk, terwijl je jezelf geen raad weet zodra ik in de buurt ben? Waarom ben je dan ineens zo triest? Waarom kan ik maar niet tot je doordringen?

Ik ben niet boos meer, ik ben niet bang, ik zou alleen zo graag met je willen praten. Niet over alledaagse dingen, maar over hoe het nou écht met je gaat, en hoe dat komt. Of we nog iets voor elkaar kunnen betekenen. Ben je nu echt zo'n simpel mens als dat je doet voorkomen, of is er nog iets gaande onder de oppervlakte?

Maar als ik contact met je zoek, draag je nooit zelf iets aan. Als ik een idee opper over hoe het misschien in elkaar zit, ben je het altijd met me eens. Misschien omdat je er dan niet meer verder over hoeft te praten. En dan valt de stilte weer. Je pakt alle woorden aan die ik je geef en legt ze naast je neer.

Een paar maanden geleden riep ik iets confronterends, en toen zei je: 'Je hebt gelijk. Het wordt tijd om je eindelijk serieus te nemen.' Lief, heb je dat al die jaren dan helemaal niet gedaan? Neem je me nu dan wel serieus? Ik ben sterk, ik heb eindelijk zelfvertrouwen, maar jij ziet me nog steeds als een zielig, hulpeloos kind. Ben je eigenlijk wel bereid om me te zien zoals ik werkelijk ben?

Ik denk het niet. Waarschijnlijk werkt het allemaal inderdaad veel eenvoudiger dan ik denk. Jij ziet me liever niet. Ik ben degene die alles moeilijker maakt dan het is. Maar jongen, maak het dan ook niet zieliger dan het is! Hou in godsnaam eens op met medelijden te hebben met mij!