Mijn verhaal begint op 1 juni 2002.
Dat was de dag dat mijn toenmalige man jarig was. Twee weken na die datum vertelde hij mij dat hij een relatie had en dat hij verliefd of haar was. Mijn wereld stortte in want na een huwelijk van 21 jaar kun je niet geloven dat je aan de kant gezet wordt! Het ergste komt nog. Zijn geliefde bleek zijn bloedeigen nichtje te zijn! Alles was zo dubbel. Zij moet oom en tante zeggen tegen zijn ouders, niet te geloven he? En daar zijn mijn kinderen dan ook nog getuige van. Ik vind het nog steeds vreselijk! We kenden elkaar al 27 jaar en we zijn vroeg getrouwd. Ik was pas 19, maar niet omdat het moest hoor, alleen zodat hij niet in dienst hoefde. Nu 2 jaar later heb ik een relatie met man die ook niet weet wat ie wil. Ben er sterk over na aan 't denken om dit ook maar te stoppen, want hij zegt dat hij in een sluimer-relatie zit met z'n vriendin. Wat dit ook zeggen wil, weet ik ook niet. Logisch gedacht zou je zeggen dat het een aflopende zaak is, maar heb daar nu wel m'n twijfels over. Dit alles is pas 2 maanden aan de gang en zit nu weer met een dubbel gevoel te kijken....
Mijn verstand zegt dat er duidelijkheid moet komen! Hij is er voor zichzelf nog niet uit zegt ie. Zo kan het ook niet langer.