Beste LDVD'ers,

Half juni dit jaar ging mijn relatie van 2 jaar voor wat toen definitief leek uit. Hoewel twee jaar vrij kort is, betekende deze relatie alles voor me. De relatie was zeer intens, we ondernamen veel samen, waren veel samen en konden echt helemaal in elkaar opgaan. Als het goed ging ging het ook extreem goed, bijna onwerkelijk, en voelden we beiden een diepe connectie.

Het ging echter ook vaak niet goed, en ik moet bekennen dat dat vooral vanuit mij kwam. Ik heb het 2 keer uitgemaakt door twijfels aan mezelf en een keer kon ik niet op haar vraag antwoord geven of ik altijd bij haar zou blijven, niet omdat ik niet altijd bij haar zou blijven maar omdat ik zo veel aan mijn hoofd had dat ik niet binnen 10 seconden een antwoord geformuleerd had en daarna in paniek raakte en verstokte, terwijl ik gewoon 'ja natuurlijk' had kunnen zeggen want daar kwam het wel op neer.

Hierna vond nog een ruzie na een feest plaats waar we samen heen waren gegaan en zei ze echt niet meer met me verder te willen en dat ik haar moest loslaten. Lang verhaal kort, tijdens onze relatie ben ik achter heel veel issues gekomen bij mezelf maar ben er te laat aan gaan werken, en daardoor niet de rust kunnen vinden om er voor haar te zijn. Ik werk er nu wel hard aan en merk voor het eerst dat ik weer een beetje weet wie ik ben.

Nadat ze had gezegd dat ze niet met me verder wilde ben ik op het randje van doordraaien gekomen, ik vermagerde hard en sliep niet. Ze heeft me toen nog een bezoek gebracht om me te troosten. Het weekend erop knapte er iets in me, ik ben uitgegaan en heb een andere vrouw gezoend. Ik was opzoek naar de genegenheid die ik voorheen met mijn ex had, ja erg kinderachtig van me maar ik kon ook niet meer bij mijn gevoel. Ik heb mijn ex dit verteld en ze wilde dat ik meteen haar spullen kwam brengen die nog bij mij lagen.

Toen ik daar was was ik zo in de war dat ik me best wel naar gedragen heb, koud en koel, alsof het me niet zoveel kon schelen. In mijn hart ging ik echter kapot van schuldgevoel. Ik was me aan het beschermen omdat ik er zeker van was dat het nooit meer iets zou worden na mijn domme actie. Ze vertelde me toen dingen waaruit bleek dat ze voor ik met de ander gezoend had nog hoop gehad had voor ons. Het liep slecht af (ruzie) en ik ben naar huis gegaan.

Ik hoorde 3 weken niets van haar, ik heb haar wel gesmst. Toen ik eenmaal een week niets meer had laten horen kreeg ik van haar een sms dat ze voor het eerst positief op de relatie terugkeek, en vanaf toen is het contact langzaam teruggekomen. Eerst wilde ze niets van me weten en wilde ze me uit haar leven hebben. Daarna bood ze aan op mijn verjaardag samen voor de buis te hangen (ik had geen andere plannen gemaakt). Toen stuurde ik iets wat ze verkeerd interpreteerde en wilde ze weer niets van me weten.

Ik ben toen op een dag (vorige week) naar haar toe gegaan, op uitnodiging, om het af te sluiten. Toen het moment gekomen was dat ik weg zou gaan zoende ze me onverwachts, terwijl ik de indruk had dat ze me juist niet meer zag zitten. We zijn toen met elkaar naar bed gegaan en ik ben daarna na mijn werk weer teruggegaan, ook op uitnodiging.

We hebben daarna een heel fijn weekend gehad, wel moest ik haar twijfels meermalen temmen omdat ze me bijna toch het huis uit schopte. Ik merk helaas wel aan haar dat de connectie die we normaal hadden nu tot op zekere hoogte aanwezig is als ik bij haar ben maar niet als ik niet haar ben en haar bijvoorbeeld telefonisch spreek. Ze zegt zelf ook dat ze niet weet of haar vertrouwen in mij ooit nog terugkomt en dat het gevoel niet meer hetzelfde is omdat het niet meer vanzelfsprekend en allesomvattend is. Dat ze heel boos is en dat het moet slijten, en dat misschien dan het gevoel terugkomt zoals eerder gebeurd is, maar dat ze daar deze keer niet zeker van is. Dat ze wel van me houdt maar op het randje staat.

Toen ik bij haar was vorig weekend vroeg ze zich ook hardop af waarom ze me toch zo leuk vond en waarom ze zich toch zo tot me aangetrokken voelde. Dat ze uit eten was geweest met een vriendin en dat diegene had gezegd dat ik dan misschien de ware was als ze toch weer met me in contact was gekomen. Dat ze in de war was, waarom we niet gewoon vrienden konden zijn. Die vraag beantwoordde ze zelf door te zeggen dat als ze me losliet ze nooit meer bij me terug zou komen. Alles aan haar ademde twijfel en liefde tegelijk.

Ik heb een hoop goed te maken. Ik realiseer me dat ik haar echt ontzettend pijn gedaan heb, niet alleen door met een ander te zoenen, maar ook door de keren dat ik het uitmaakte of haar niet de zekerheid gaf die ze nodig had. Nu ben ik zeer goed bezig voor mezelf, bezig een nieuwe betere baan te regelen en door te gaan met therapie. Ik hoop dat ze inziet dat ik deze keer echt stappen aan het nemen ben om ten positieve te veranderen.

Ik heb meerdere relaties gehad, maar heb bij haar echt het idee dat ze mijn ware is, ook al heb ik hele domme dingen gedaan waardoor ik de kans loop haar alsnog kwijt te raken door haar door mij veroorzaakte gebrek aan vertrouwen en afgenomen gevoel. Ik weet dat ik vecht tegen de bierkaai, maar ze is het drie dubbel waard, en mochten we hier doorheen komen trouw ik haar..

Zijn er mensen met soortgelijke ervaringen, hoe liep het af / hoe ging je er mee om?