Wat kan het toch raar lopen, ik voelde me in eerste instantie enorm afgewezen door mijn "liefde", achetraf waren de signalen de hele tijd duidelijk aanwezig maar ja... achteraf heh..
Ook moet ik toegeven ook tegenover mijzelf eigenwijs te zijn, in februari 2013 mn scheiding kenbaar gemaakt, 2 maanden later toen mn nieuwe vriendin... wat natuurlijk heel vroeg was, maar ik kon dat wel even handlen zeg maar... totdat er geen sprake was van liefde maar meer vriendin ++ en de relatie verbroken werd.
Dat heeft diepe sporen nagelaten en mij enorm aan het denken gezegt (en aan het huilen )
Toch is het allemaal goed gekomen, via allerlei wegen dacht ik wel een nwe vriendin te treffen maar het gebeurde op een volstrekt andere en onverwachte maneir, had haar wel vaker gezien maar niets bij gedacht.
Nu 4 maand verder en nog "inlove", met al zn ups en downs dat dan weer wel, mijn scheiding is er nog niet door, mijn dochter heeft het er niet gemakkelijk mee en dat doet mij heel veel. Dit zorgt voor momenten dat ik in mezelf gekeerd ben en mn vriendin het daar moeilijk mee heeft. Uiteraard heeft ze haar eigen onzekerheden en moeilijkheden wat samen weer voor een extra hobbel zorgt.
Het gevoel bij haar is goed en erg fijn, of we het gaan redden zal de toekomst uitwijzen maar het is verschrikkelijk de moeite waard om voor te gaan. Toch leg ik ook de bal bij haar door te zeggenndat ze heel goed en diep moet nadenken of ze de druk en stress momenten aan kan en aan wil kunnen. Misschein wel een soort zelfbescherming dat ik dat zeg, ik weet het niet, maar als de stress momenten dat ik het lastig heb vaker gaan komen moet ze het aankunnen en andersom ook. Als ze nu al weet dat dit heel moeilijk is, dan blijf ik van dr houden maar moeten we elkaar loslaten om te voorkomen dat er iemand aan onderdoor gaat. Zoals gezegd... wat het wordt weet allen onze lieve Heer, maar we gaan er voor en zulen het meemaken. suc 6 aan een ieder die er nog midden in zit of net is beginnen met een verbropken relatie.