Hoi allemaal, ik ben nieuw hier en vind het nu tijd mijn verhaal te vertellen. Mijn relatie is nu twee weken uit en heeft in totaal zo'n 3,5 jaar geduurd. In die tijd is het twee keer uit geweest, en nu is het dus echt definitief. Het was een relatie van ups en downs, waarbij we uiteindelijk meer uit een soort gevoel van veiligheid nog bijelkaar waren. Ik ben iemand die niet super goed alleen kan zijn en daarbij was een vriendje waar ik in elk geval ieder weekend bij kon zijn best wel fijn.. maar natuurlijk hield en hou ik nog steeds veel van hem, alleen kon hij mij dit niet genoeg teruggeven. Uiteindelijk is de boel geknald omdat we allebei vonden dat we de volgende stap moesten nemen, namelijk samenwonen. Hij stelde het uiteindelijk zelf voor, om hier serieus over na te gaan denken, maar na verloop van tijd werd het hem steeds meer duidelijk dat hij niet met me wilde samenwonen. De bom is gebarsten toen ik hem op een avond vroeg of hij het eigenlijk wel wilde, en toen kwam al zijn opgebouwde twijfel van de afgelopen tijd naar buiten. Ik had met mezelf afgesproken: nog 1 keertje uit en het is echt helemaal over, dan geef ik hem geen kans meer. En zo is het nu ook: de sleutels en laatste spulletjes zijn teruggebracht, maar o wat is het moeilijk om geen contact te zoeken. En het onvermijdelijke is helaas gister gebeurd: ik ben bij hem langs gegaan in een redelijk dronken bui en van het een kwam het ander. We hebben er daarna nog even over gepraat, maar het blijft duidelijk uit tussen ons. Vannacht zie ik dan maar als een (hoop ik) laatste stuiptrekking. Ik mis hem nu weer verschrikkelijk, ben weer helemaal terug bij af. In deze twee weken heb ik mn best gedaan om door te gaan, maar na vannacht weet ik het even niet meer. Denk dat er wel meer mensen zijn die hier ervaring mee hebben, of niet? Wil graag jullie reacties horen...