Ten eerste gaat het eigenlijk best goed met me. Ben erg blij dat de ergste tijd voorbij is en ik mijn leventje weer enigzins op de rit heb.

Wel moet ik nog vaak aan hem denken... meer ook omdat we vorig jaar om deze tijd net verhuisd waren en alles nieuw en een heerlijke herfst was het toen... alles doet me nu daarom ook denken aan de periode vorig jaar... Achteraf zie je vaak ineens wat er nou eigenlijk fout ging, tot nu toe heb ik nog niet precies gevonden wat dan precies... dacht dat we zo ontzettend goed bij elkaar pasten en het voelde gewoon super goed. Anders zet je ook niet zó'n stap om samen naar het buitenland te verhuizen. Ik vind het nog steeds moeilijk om aan terug te denken, want eigenlijk zou ik daar nu ook nog zijn en tja... dat liep dus helemaal anders. Enfin, ik kijk vooruit hoor, maar af en toe (altijd als ik naar huis fiets, dan zit ik een tijdje op de fiets en gaat er vanalles door mijn hoofd)

Misschien zat het eigenlijk toen al fout bedenk ik me nu. Vanaf het moment begin sept. dat we verhuisden en hij zijn nieuwe baan had zat het scheef tussen ons. Ik geen baan en wilde vanalles leuks doen in het weekend en was blij om hem weer te zien na zijn werk. Hij werd helemaal opgeslurpt door zijn nieuwe baan, waar hij zich wilde bewijzen... en er ook meteen veel druk op hem werd gelegd. Hij wilde in het weekend gewoon werken en 's avonds was hij kapot. Tja... en zo groeide het langzaam schever denk ik. Ook al had ik ook snel een baan gevonden. Eigenlijk heb ik daar voor 80% alles opgezet en geregeld en ik baal er van dat hij me daarna zo dumpte. Maarja, hij had me niet meer nodig en hij wilde iemand die hem daar beter kon helpen, die al een sociaal leven had etc. etc... Lekker lalalalaaaa, zo wil hij leven. Nou, dan moet ie dat doen.

Maargoed... dat is even terugblikkend.

Vandaag zouden we 3 jaar bij elkaar zijn. Maarja, daar heb ik niks aan om dat te denken, maargoed, het stond in mijn agenda, had ik er in het begin van het jaar ingeschreven... heel blij :-? Dat is ook weer zo'n confrontatiemomentje. En die heb ik nog best vaak...

Ik denk trouwens dat het belangrijkste wat ik geleerd heb uit deze situatie is dat ik het aankan. Ik heb eerder heftig ldvd gehad en ik kan je zeggen, dat was zwaar. En nu weet ik dat ik een geliefde had die veel meer voor me betekende dan de vorigen en ik ben vanaf het begin enorm sterk geweest. Zonder mijn gevoel opzij te stoppen of weg te lopen voor de pijn. Ik ben hier wijzer uitgekomen, in die zin dat ik weet hoe ik me door een dergelijke situatie weet heen te overleven en niet mijn levensvreugde ben verloren (oke, oke, de eerste tijd, vooral toen ik net terug in NL was heb ik regelmatig gedacht wat ik hier eigenlijk deed uberhaupt, maar dat waren korte momenten).

Toch vraag ik me nog of met wat voor een doel ik eigenlijk op aarde ben? Misschien wel niet voor een gezinnetje, het wordt wel erg krap nu... 36 jaar bijna en als ik nu iemand tegenkom lijkt me dat ook heel erg benauwdend wbt kinderwens... maar wat dan? Ik wou dat ik 10 jaar jonger was en wat meer 'ruimte' over had. Helaas, cést la vie. Toch geloof ik er wel in dat alles goed komt en alles zal lopen zoals het de bedoeling is... ik heb nog wat positieve voorbeelden in mijn omgeving gelukkig, dat geeft wel hoop.

Ik ben op de goede weg en daar ben ik heel erg blij om. Ik hoop over een tijdje hier te kunnen schrijven dat alles echt goed gaat, maar daar moet ik nog even geduld voor hebben.