Wat een rotweken achter de rug. Na de breuk met mijn echtgenoot, nu een jaar geleden, ben ik heel erg verliefd geworden. Op een fransman. En hij op mij. Tenminste dat is wat hij steeds gezegd heeft. Ik ben bij hem geweest een aantal keren en hij is hier bij mij geweest. We hebben het er uitgebreid over gehad dat ik naar Frankrijk zou komen om daar te gaan wonen en ik was zelfs al bezig om hier grote opruiming te houden en mijn huis in de verkoop te doen.
Twee weken geleden kreeg ik opeens een smsje van hem dat hij in het weekend niet thuis zou zijn. Hij was niet te bereiken, reageerde niet op mijn smsjes en ik merkte dat als ik hem op zijn mobiel probeerde te bellen hij de gesprekken blokkeerde. Ok, kan een keer gebeuren en ik heb dus gewacht tot na het weekend om hem te vragen of hij iets heel belangrijks had gehad.
Bleek hij het weekend met zijn ex-vrouw en dochters op pad te zijn geweest.
Ondertussen zat ik hier in de ellende door bepaalde omstandigheden maar het lukte me niet om er met hem over te praten.
Het is heel moeilijk om iets te zeggen tegen iemand die alleen maar antwoord "ja dat weet ik allemaal wel". Dus heb ik het opgegeven.

Het weekend daarop was hij weer niet te bereiken maar deze keer kreeg ik net voordat hij verdwenen was een emailtje waarin stond dat hij er het weekend niet zou zijn en dat hij merkte dat ik nooit de beslissing zou nemen om bij hem te komen wonen. Dat dat waarschijnlijk het beste was voor mij en dat zo het leven nou eenmaal in elkaar zit.

Ik wilde uitleg over die mail en heb weer geprobeerd hem te bellen maar helaas, precies hetzelfde als de week ervoor.

Na veel smsjes van mij of hij me alsjeblieft iets wilde laten horen kreeg ik eindelijk een smsje terug, hij zou maandagavond terug zijn en dan wilde hij wel met me praten.

Maandagavond kreeg ik hem dan eindelijk te spreken. Hij begon me te zeggen dat hij nog altijd heel veel van me houdt en dat het heel jammer is dat het zo gelopen is.
Uiteraard vroeg ik wat hij nou eigenlijk bedoelde. Toen zei hij dat ik hem genegeerd had en dat hij me ooit had gezegd dat hij nooit zou accepteren om genegeerd te worden.
Wat hem betreft was het afgelopen.

En nu ben ik helemaal kapot. Ik heb hem wel 200 smsjes gestuurd ondertussen want ik begrijp het gewoon niet. Nou ja, eigenlijk begrijp ik het wel. Ik denk dat hij met zijn ex weer wat gaat beginnen en dat hij daarom van mij af moet.
Maar het doet zo verschrikkelijk pijn dat iemand waar ik zoveel van hou en waar ik alles hier voor wilde opgeven, me op deze manier behandeld.
Ik zit helemaal stuk. Kan niet stoppen met huilen, kan niet eten, niet slapen. Ben op en het ergste is dat ik gewoon niet wil toegeven dat het over is.

Vanavond hoor ik van hem en ik ben doodsbang voor wat ik te horen ga krijgen. Maar ik weet dat het niet meer goed zal komen. En ik stort nu in een afgrond die na mijn scheiding werd opgevangen door hem. Het is dus dubbel en doet zo'n pijn.